Bir dəfə tənha bir xoşbəxtlik meşədə yol ilə gedir və qəfildən  quyuya düşür nə qədər edirsə quyudan çıxa bilmir və oturub ağlamağa başlayır. Birdən yaxınlıqdan insan keçdiyini eşidib onu haraylayır:

– Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan.

– “Əvəzində nə verəcəksən?”

– Nə istəyirsən?

-Bahalı evim olsun əsas dənizə görünüşü olsun

Xoşbəxtlik bu insanın istəyini yerinə yetirir  insan sevinərək onu quyuda qoyub qaçır. Xoşbəxtlik yenə hönkür-hönkür ağlamağa başlayır. Yaxından yenə insan keçdiyini eşidib, haraylayır:

– Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan.

– “Əvəzində nə verəcəksən?”

– Nə istəyirsən?

– Çoxlu, pul istəyirəm

Xoşbəxtlik ikinci insanın da istədiyini ona verir, ancaq o da sevinərək qaçıb gedir və xoşbəxtliyi quyudan çıxarmağı unudur. Tamam ümidini itirdiyi bir vaxtda yenə kiminsə keçdiyini eşidir və haraylayır:

– Ey xeyirxah insan, çıxar məni buradan, xahiş edirəm.

Bu insan tənha xoşbəxtliyi quyudan çıxarıb və yoluna davam edir.Təəccüblənən tənha xoşbəxtlik onun dalınca qaçaraq soruşur:

– Ey insan, mənə etdiyin köməyin əvəzində nə istəyirsən?

– “Mənə heç nə lazım deyil”

Tənha xoşbəxtlik bundan sonra  o, insanın arxasınca gedir  və heç vaxt ondan  ayrılmır.