Bəzən həyat aclıqdan məhv olan insanın dünya mülkündə gözüm yoxdur deməsi qədər gülünc , bəzənsə 70 yaşlı qocanın göz yaşları qədər kədərli olur . Bəzən həyat dünən qız olub bu gün gəlin köçənin ərim sözünü deməsi qədər çirkin , bəzənsə 5 yaşlı uşağın xəyalları qədər gözəl olur . Bəzən həyat at qədər çalışıb əmək haqqı ala bilməyən fəhlə kimi qəzəbli olur , bəzənsə tənhalığa qapılaraq dənizlə pıçıldaşan həssas insan kimi sakit . . . Eh , nəysə deyəsən yenə də filosofluq eşqinə düşmüşəm . Yadıma gəlir , bir dəfə Çin tarixi haqqında oxuyanda belə bir fikirə rast gəlmişdim . Fəlsəfə qaranlıq otaqda qara pişiyi axtarmaqdır ( Konfutsi təlimi ) Bunlar cəfəngiyyatdır , sizə öz həyat hekayəmi danışacam . Elə bir zamanda dünyaya gəldik ki , ( sevdiyim qızla özümü nəzərdə tuturam ) ölkəmiz müharibə şəraitində yaşayırdı . Daha doğrusu ölkəmizin yoxsul insanları . Oliqarxlar da kapital uğrunda döyüşürdülər . Lakin bu yoxsulların qızğın savaşından fərqli olaraq ideoloji müharibə idi . Elə bir zamanda sevməyə başladıq ki , sevməyə nə yaşımız , nə də haqqımız çatırdı . Axmaq mental qaydaları sevgi hisslərimizə görə hakim olub bizi mühakimə edirdi . Hər zaman cəsarətli bir qız arzulamışam ki , onunla hər kəsin gözləri önündə sevişərək tüpürüm bütün mental dəyərlərə . Elə bir zamanda görüşməyə başladıq ki , görüşməyə nə məkanımız , nə də cəsarətimiz vardı . Xeyli düşündükdən sonra çıxış yolu tapdıq . Yeraltında görüşəcəkdik . Yox , qorxmayın , hind filmərinin romantik qəhrəmanları kimi intihar etmədik . Qərara gəldik ki , 28 may metrostansiyasında görüşək . Bilirəm düşü-nəcəksiz ki , anasından küsən , ərindən ayrılan , məşuqəsiylə dalaşan, biz sözlə şəhərin bütün əhalisi burada olur . Gizlətmək istədiyin hər şeyi insanların gözləri önünə at , heç kəsin ruhu duymayacaq . Amma gizlət-məyə çalışsan boş başlarını hər yerə salıb polis itləri kimi axtaracaqlar . Sonra gördük ki , 28 may çox səs – küylüdür . Öz səsimizi özümüz eşitmirdik . Daha sakit stansiya lazım idi , əlbəttə ki Ulduz başqa variant ola da bilməzdi . Təhlükəsizlik kameraları yox idi o zamanlar . İndiki uşaqlara yazığım gəliryaramazlıq etməyi də bacarmırlar . Bu stansiyada biz ikimiz , iki nəfər polis və bir də metropoliten əməkdaşı olan bir qadın olurdu . Onları da yola gətirə bilmişdik , daha doğrusu yoldan çıxarmışdıq Qadının əndamına baxanda bilinirdi ki , şirniyyat xəstəsidir , ona peçenya ,şirin qoğal alırdım . Polislərin də hərəsinə bir “Kent 8” bağışlayanda peyğəmbər övladı qədər xeyirxah olduğumu zənn edirdilər . Şərab içməyi də unutmazdıq , pepsi və kola içkilərinin plastik qablarında gizlədərdik şərabı . Mən erməni konyakanı , sevgilimsə Gürcü çaxırını içərdi . Pepsi qabında konyak olardı , Koladasa çaxır . indi o qız ləyaqətli ev qadınıdır , mənsə hələ də ləyaqətsiz küçə kişisi .
Nicat Həşimzadə
