Ana, qoyma bugün tək yatım!

Ana, bu sənə yazılmış ilk məktubumdu. Onsuz yazmağı da yeni öyrənmişdim. Həyatı da yeni öyrənirdim. Amma çox tez öyrəndim, bax! Bax! Bu əlimdəki diplomumdu həyat məktəbindən. Hara gedim, ana? Kimə göstərməliyəm bunu? Buradakılar da məni sənin kimi öpəcəklər? Onlar da sənin bildiyin nağılları bilirlər, ana?  Buradakılar deyirlər ki, bura gecələr soyuq olmur, istəsəm üstümü örtməyə də bilərəm. Amma bilmirlər, ana, bilmirlər ki, mən o üstü rəsmli yorğanımı sənin qoxuna görə sevirdim. Buradakı hansı yorğandan gələcək sənin qoxun? Hansı yorğan isitəcək məni sənin kimi?

Yox amma, ağlama. Burada təzə dostlarım da var, artıq sənin dediyin kimi başqalarının yanında qısılıb qalmıram bir küncə. Onların da əlində mənim əlimdəki kağızdan var. Amma ana, bu kağız digərləri qədər yüngül deyil. Çox ağırdı! Bugün əmilərimin, ən çox sevdiyim dayımın üzərimə atdığı torpaqdan daha ağırdı bu kağız. Mən yaxşı oxuya bilmirəm. O deyir ki, kağızın üstündə “harın qarınların qurbanları” yazır. Ana, “harın” nə deməkdi ki?

Ana, burdakılar deyirlər ki, səni yenə bir gün görəcəm. Bəlkə o zamana qədər unudaram deyə indi deyim,  bir daha kabab bişirmərik, hə? Atama de, o da bişirməsin! Yeməsin də! Daha kababı heç sevməyəcəm çünki! Dostlarımın da ən çox sevdiyi yemək o olub, bilirsən?! Amma indi onlar da daha sevmirlər!

Birazdan bizi yatıracaqlar. Əslində çox yaxşı insanlardı burdakılar. Amma səninçün çox darıxacam. Heç olmasa bugün, heç olmasa bir gün! Ana, qoyma bugün tək yatım