Nə tez ötdü bahar fəsli,

Nə tez gəldi payız bizə,

Nə tez yağdı çıskin yağış

O təzə-tər eşqimizə!

 

Biz qəflətdə mürgülüydük,

Bilmirəm bu, necə gündü !…

Nə zamandı küsülüydük,

Görüşmürdük neçə gündü,

 

Gəldik yenə də üz-üzə,

Baxışların günahkartək,

Deyəcəyin hər bir sözə

Baxırdım bir xilaskartək.

 

Tuşlanmışdı gözün yerə,

Düşünürdüm – bu, necə iş?

Pıçıltıyla söylədin sən:

– Bitdi hər şey, bu, son görüş.

 

Zülmət çökdü gözlərimə

Sanki zaman durdu o an,

Aman, Allah, bu acıya

Necə dözsün bu yazıq can?

 

O an çökdü göylər yerə,

Ulduzlar da çılık-çılik,

Ay bölündü neçə yerə,

Hər tikəsi bircə çimdik...

 

Sən geyindin ağ gəlinlik,

Mənsə o gün ağ bir kəfən,

Sağ olsa da cismim bu gün,

Mən ölmüşəm artıq ruhən.

 

Həyat olub mənə zindan,

Mən əbədi suçsuz məhbus,

Kaş hamısı yuxu ola –

Yaşananlar qorxunc kabus!

 

Küçənizdən hər keçəndə

Ardımca sən boylanardın,

Baxışınla ürəyimə

Bir göyərçin tək qonardın.

 

Artıq yoxsan o evdə sən,

Daha baxmır ora gözüm,

Ürəyimdə buza dönüb

Deyiləsi neçə sözüm.

 

İtirdim ilk baharımı,

Qazandığım payız oldu,

Adımızı həkk etdiyim

O çinar da sənsiz soldu.

 

Mənə qismət olacaqmı

Görən, bir də səni görmək?

Sənsiz artıq bir zülümdür

Bu dünyada ömür sürmək?!

 

Sıxır məni bu ev, küçə,

Kaş onları köçürələr,

Səni mənə xatırladır

Bağlı qalan pəncərələr….