Bizim Hekayəmiz…

Öncə düşündüm yazım ya yox, bəlkə biriləri bilir əsl sevgini

Çox səsləndim, daha yoruldum, xəbər üçün göndərdim küləyi

Qapıları döyüldü, əsl simaları göründü, yenə gəlmədi heç biri

Tək biri çıxdı həyat pəncərəmdən ve eşit sənə nələr dedi :

Qəlbimi yandırır həsrətin ,doğmaz artıq ruhumun günəşi

Acılarla, əzablarla yoğrulduq, bizim daddığımız əsl sevgi

İnan ki o da bir incidir , artıq unuda bilmirəm səni

Gülüşünü, mənə olan baxışını, saçlarının ətirini

Bəzən sərt görünüb, arxasınca səni sevirəm deyişini

Əllərini, gözlərini, elə o ümidlər tapdığım gözlərini

Daha yaşlandım mələyim, gördüm əsl sevginin rəngini

Verdiyin sozleri tutmadin , deyisdin nifret aldı sevginin yerini

Sözlər danışdın, məhv etdin ümid tapdığım gözlərini

Sıxıldım biraz, yalanmış bütün həyat – deyəndə biri

Bəlkə də unudubsan özü kasıb ancaq ürəyi varlı bu köləni

Mən olmuşam tarix, yoxsa saatımın dayanıb əqrəbi

Zamana buraxaq dedin, taleyin çarxı fırlandı mən tapmadım səni

Qayıtdım sənlə ilk başladıgım yerə, həyat deyilən düyünlərə

Bilirdin necə xoşbəxt idik, söz deyilə bilməz o günlərə

Mən həyatda yalnız bir dəfə yaşadım

Sən olmaz dedin, getdin, məni yaşlatdın

Bu gözlər sənlə güldü, indi isə yaşlar axıtdın

Gündüzlərdən qaçıb məni gecələrə dost elədin

Təklikdən mənə xeyir gəlməz əvvəlcə bunu dərk etdim

Yenə və yenə yenidən başlamaq olar, men keçmişi sildim

Hər zaman axtardığımız ümidləri son dayanacağında tapdım

Bu verdiyin həyat parçalarını bügün qəlbimdə tamamladım

Dəqiqələr qovur saatları, daha vaxtdır bəlkə … Ya da unut

Otağımda çalır bizim mahnımız, hər tərəf sakitlik , süküt

Səmalar dumanlı, ay işığında görünür qırmızı bulud

İnan ki, bizim ruhlarımız birləşib tam bir vücud

Sevginin dadını hiss edirəm, üzümə düşür günəşin şəfəqləri

Səni sevirəm mələyim, sənə aid həyatımın hər saniyəsi…

                                                                                                            Sufi