(Sevdiyim qadından ayrılandan sonra bir ilə bunları yazmışam. İki il sonra isə onunla qarşılaşanda bu sözləri vərəqdən ona oxumuşam. O da mənə bu sözləri dedi: Sən çoxdan havalanmısan. Get, özünü sağaltmaqla məşğul ol. Təəssüf ki, onun dediklərini eləmədim.)

Təkliyimlə 

hər gün,
hər dəqiqə
birotaqlı daxmamda təkadamlıq yatağımı bezdirirəm...

Üstəlik,
otağımın divarları,
döşəməsi,
tavanı
tənha əclafın nəfəsi ilə isinmir...

axşamlar,
üstümdəki yorğanım da,
altımdakı döşəyim də,
başımın altındakı balıncım da
məni məndən diksindirir,

hələ  - hərarətdən alışıb-yanan bədənimdən,

hələ - soyuq havadan üşüyən evimdən

danışmıram...

hələ çox şeydən danışmıram...

məhz, ölənədək təkbaşına yaşamaqdan,

qocalmaqdan  qorxan sənsizlikdən danışıram...

Günayımdan danışıram...

(Bu şeir parçasını otağımdakı divara siyah  rəngli qələmlə yazmışdım, o vaxt. İndi də o şeir durur orada.)