Bəzi qurbanlar qatilin kim olduğunu bilmir, amma hər bir qatil öldürəcəyi şəxsin kimliyini dəqiq bilir... 

Nikbin Qasımlı yazır... 

O, enli, ucu itilənmiş, dəstəyində xaç nişanı olan bıçağı əlinə alıb qonşuluqdakı  37 yaşlı Yeganənin həyətinə gizlincə daxil oldu. Həmin gün axşamın qaragüruh nəfsi yerini gecənin şər qarışan səhərinə təhvil vermək üçün təbiətin üzüyumşaq ab-havası ilə vidalaşırdı.

Qaranlıqda Ayın  ayparası  uçuq-sökük evlərin damından otaqların boyasız divarlarına yarımçıq işıq saçırdı. Daxmaların bərbad halda olan tavanlarından evdəki  döşəmələrə şaxıyan Ay işığı, az da olsa bu evlərdə məskən salan adamların güzəranına aydınlıq gətirirdi.

Yeganə doğulduğu gündən ta bu günədək “İntihar burulğanı” adlı bu küçədə yaşayırdı. Həyətindəki naməlum şəxs də 20 ilə yaxın olardı ki, onun qonşusu idi.  

Onun əynindəki  qara rəngli çarçab əlbisəsi zülmət qaranlıqda  ətrafa  vahimə yayırdı. O anda kimsə onu görsə idi, həmin kəsin mütləq yerindəcə dili tutulardı.

Qorxudan  qaça bilməzdi, əl-ayağı iflic olardı. Ürəyinin titrəyişindən  gözləri yaşla dolardı. Ölmək üçün yalvarardı.

Tanınmayan şəxs iş başında olarkən həmişə çarşab geyinərdi. Buna görə də  onun ləqəbi “Çarşablı” deyə yaddaşlarda həkk olunmuşdu. Çarşablı qonşunun həyətində olanda saat gecənin dördünü haqlamışdı. Əli bıçaqlı Çarşablını saymasaq  bu vaxtda oyaq adam tapmaq çətin olardı.

Yeganənin yaşadığı üstü kürsülü ikimərtəbəli ev,  geniş bağı olan həyəti tənhalığın əslini xatırladırdı. Bədbəxtçilik burada məskən salmışdı. Gündüzlər günəşin şüası, axşamlar da ulduzların parıltısı birbaşa bu qadının mənzilini müşahidə  eləyirdi. 

Qadın hər gün  yerin də,  göyün  də  tamaşaçı kimi  izlədiyi səhnədə Yeganə obrazını yaradaraq  aktrisalıq edirdi. Onun canlandırdığı obraz yer üzü və göy üzü tərəfindən alqışla qarşılanırdı. Yeganə hər dəfə günün sonunda həyətə çıxaraq eynən teatrda olduğu kimi kainatın qarşısında təzim edirdi.Rolunu  uğurla canlandırmış  incəsənət mənsubları  kimi   sağ əlini  sinəsinə toxunduraraq  auditoriya önündə baş əyirdi.

O dəli deyildi, sadəcə taleyi puç olan qadın idi. Yağışın yağmağını, küləyin əsməsini, bitkilərin  tumurcuqlanmasını teatrdakı  tamaşaçıların  sağolu  kimi qiymətləndirirdi.

O gecə Yeganə hər zaman olduğu kimi vəzifəsini yerinə yetirib simsiyah  rəngli qaranlığın qoynunda yuxuya dalmışdı. Yeddinci aləmin cürbəcür  ahəngləri onu yuxusunda  rəngarəngliyin müxtəlif möcüzələri ilə əyləndirirdi.

Çarşablı isə  bağda iri kötük tapıb üstündə əyləmişdi. Sağ əlindəki  bıçağı sol əlindəki nəlbəkiyəbənzər  dəmir parçasına sürtərək  itiləyirdi.  Çarşablı  bıçağın kəsici  hissəsini  itilədikcə  canından çıxan nəfəsin yaratdığı buxar da  bıçağın itilənməkdən isinən hissəsinə hopurdu. Xırıltılı nəfəs isə birazdan dəhşətli hadisənin baş verəcəyindən xəbər verirdi.

Küməsdəki iri cüssəli it qış və yay fəsillərində həyəti göz bəbəyi kimi qoruyurdu. İt  yaz və payız fəsillərində daha da vəhşiyə çevrilirdi. Amma  indi onun yaşamaq və sahibinə  xidmət etmək üçün heç bir fəsli qalmayıb. Çünki Çarşablı kötüyün üstündə  oturmazdan əvvəl o itin başını çoxdan kəsərək öldürmüşdü.  

Yox, əsla indiyədək  onun heyvanlara qarşı heç bir düşmənçiliyi olmayıb. Ancaq geridə də şahid saxlamaq düzgün olmazdı. Dili-ağzı olmayan, həm də hissiyatı güclü olan iti öldürməmək, sağ saxlamaq, işini təmiz görən  birisi üçün ağılsızlıq olardı. O, çətin də olsa bunu eləməli idi. Çarşablı itin canına qəsd etdikdən sonra qara əlcəkli əlləri ilə itin cəsədini basdırmaq üçün  bağda  dərin və darısqal  quyu qazırdı.

O, itin başını elə kəsmişdi ki, yazığın  bədəni küməsin içərisində, kəlləsi də  küməsin çöl  hissəsində qalmışdı. Çarşablı heyfslənə-heyfslənə öncə kəlləni, daha sonra da gövdəni sürüyərək quyuya atdı. Bayaq quyunu necə qazmışdısa, indi də həmin quyunun üzərinə  əlləri ilə torpaq ataraq,  gördüyü işi ört-basdır etməyə çalışırdı.

Onun bu əməli ilə torpaq yeni bir sirr qazandı, səma yuxulu nəzərləri ilə dəhşətli hadisələrdən birinə şahid olurdu. Yalnız Yeganə bunlardan xəbərsiz halda idi. Onun isə sabaha sağ çıxıb-çıxmayacağına  getdikcə ümid tükənirdi.

Əgər  Çarşablı bugünlük “Əzrayıl”ın vəzifəsini özü icra etməsə və  işini  yarımçıq saxlasa, onda o qadın da  fələkdən bircə günlük ömür oğurlaya bilərdi. Çarşablı ilk işini bitirib bağın içərisi  ilə həyətə doğru asta-asta addımladı. Bıçağı sağ və sol əllərinə  biixtiyar ötürərək evin pilləkənləri ilə yuxarıya sarı qalxdı.

O,  dəmirdən hazırlanmış  nərdivanı xartırladan  səkkiz-doqquz  pilləli pilləkənləri aram-aram adlayaraq evin ikinci mərtəbəsindəki çəhrayı rəngli qapını səssiz-səmirsiz açmağı fikirləşirdi.

Biraz səs-küy olsa idi, biraz da  Yeganə qapının naməlum şəxs tərəfindən və ya özlüyündən  hərəkətə gəldiyini  eşitsə idi, o zaman Çarşablının planı iflasa uğrayardı.

Onun fikrincə buraya daha təhlükəsiz daxil olmağın başqa yolu olmalıdır. Geri qayıtmalı, yoxsa dayandığı yerdən yoluna davam etləlidir? 

Belə anlarda  həmişə çox  düşünməyə vaxt olmur, hətta ani qərarlar vermək daha məqsədə uyğun sayılır. Bu vaxt  Çarşablı sakitcə sol ayağını bir addımlıq geri çəkərək  müqavimətini  tarazladı. Öncə qapının cəftəsinə gözü sataşdı, deyəsən bu biraz vaxt aparacaq.

Ona görə də  mütləq başqa yol fikirləşmək lazım idi. Qaranlığın içindəki uğultular bir anlıq ona boynunu əks tərəfə çevirməyi agah etdi. Bir-neçə dəqiqəlik onun bura nəzəri tuşlandı. Yavaş-yavaş əlindəki bıçağı pəncərənin divarla birgə bərkidilmiş hissəsinə toxundurdu.

O bunu edə-edə özünü  bu üsulla buradan keçməyin daha asan olduğuna inandırırdı. İlk cəhdi nəticəsində pəncərəyə vurulmuş iki-üç mismarı yerindən qopara bildi. Daha sonra dörd-beş, ardınca yeddi-səkkiz mismarı  qopardı.  Şüşələri tək-tək götürərək pəncərənin  küncünə  yığırdı.   

 Nəhayət, pəncərə  laxlamışdı. Nə az, nə çox, düz altı şüşə çıxarılmışdı, pəncərədən. 
  Çarşablı özünəxas  cəldliklə pəncərədən mənzilin içərisinə hoppandı. Bu yerdə fənər lazım idi? Olmasa daha yaxşıdır.

Gizlincə  əməl  törədən  insanların da böyük ustalığı məhz qaranlıqda dəqiq hədəfi tapmaq və həmin hədəfi yerindəcə məhv etməkdir. Fənərin işığı ilə hədəfə yaxınlaşmaq prinsipi  sadəcə həvəskarların peşəsidir.

Bura qədər Çarşablı çox şeyi hesablamışdı. Bağda 12 ağacın olduğuna,  yalnız onlardan birinin də  gövdəsindən biraz yuxarıya qədər əhəngə boyandığına, üstəlik  həyətdə  3 ədəd  rəngli boya  qutusunun, 2 tay sementin üst-üstə qoyulduğuna diqqət yetirmişdi.  

Bunlar onun nəyinə lazım idi ki. Yox, kim bilir, ya indi, ya da nə vaxtsa  mütləq onların  işə yararlı tərəfi ola bilərdi.

Bıçaq  Çarşablının axırıncı dəfə  sağ əlində qalmışdı. O birinci qarşısında üzünə qapalı olan qapını açıb digər otağa daxil oldu. Bu otaq çox geniş idi. Sağ tərəfdə iki, sol tərəfdə isə bir otağın qapısı gözə çarpırdı.

Çarşablı azdan başlamağı özünə məsləhət bildi. Asta addımlarla ora yaxınlaşdı. Əlini qapının cəftəsinə toxundurub sakitcə açmağa başladı.

O niyə burada idi? Niyə bura gəlmişdi? Bayaqdan bunları fikirləşə bilməzdi? Niyə məhz indi bunları fikirləşir? Vaxt itirir, axı. Bu müddətdə  o qapını biraz aralamağı bacarmışdı. Beynindəki sualları qəfildən özündə rədd etdi və anidən qapını taybatay açdı.

Otaq çox qaranlıq idi. Bəyquşlar belə bu qaranlıqda beş dəqiqə dayana bilməzdi. Çarşablı əlləri ilə işığı yandırmaq üçün düyməcik axtarırdı.

Nə oldusa o anda oldu. İşıqlı otağın içərisindəki çarpayıda sanki bayaqdan can verirmiş kimi xırıltılı nəfəslə  yatmağa çalışan  o qadın  Çarşablının qonşusu Yeganə idi.

Deyəsən, o yuxusunda dəhşətli nəsə görürdü. İşığın yanması belə onu oyatmamışdı, indiyədək. Yeganə yatağın içərisində zıqqıldayırdı.

Tənginəfəslik onu rahat yatmağa qoymurdu. Gözlərini aça bilmirdi, buna zorla cəhd etsə də heç nə alınmırdı.  Arada  dərindən nəfəs alırdı, sonra da köksünün dərinliklərindən qopan zarıltılar otaqdakı sükutu pozurdu. İlahi, bu nə işdir belə?

 - Su! - deyə, Yeganə ilk kəlməsini söylədi. O, susuzluqdan qurumuş dodaqlarını dili ilə güclə yalayaraq  islatdı və bir daha eyni kəlməni təkrarladı.

Çarşablı bu mənzərini görüb bir anlıq geri dönməyi fikrindən keçirdi. Lakin  Yeganənin su istəməsində  göstərdiyi  inadçılıq onu həmin anda  fikrindən daşındırdı.

Yeganə halsız tərzdə şəhadət  barmağı ilə  pəncərənin yaxınlığında olan  stolun üzərinə qoyulmuş içi su ilə dolu stəkana işarə elədi.

Çarşab əlbisəli adam çaşbaş qalmışdı. Bilmirdi ki, ona su versin, yoxsa sadəcə heç nə olmamış kimi geri qayıtsın. Axı o qadın özünə qayıdandan sonra ən azından ondan  onun kim olduğunu soruşacaqdı. Xeyr, o bunu eləməməlidir.  Yaxşısı budur ki, geri qayıtmalı,  arxasına baxmadan buradan qaçmalıdır.

Yalvarışları dinləməyərək  qadına su verməyən  Çarşablı əvvəlki  yerə  qayıtdı, pəncərənin yanına. Doldurma tütünü cibindən çıxarıb çəkməyə başladı. Dərindən bir-iki qullab alıb düşüncələrə daldı. Belə bir məqamda  özünə verdiyi suallara cavab axtarırdı. Yeganə isə otağında zarıyırdı.

O, tütünü çəkib qurtarandan sonra  geri, həmin otağa qayıtdı. Kim idi, o qadın? Hansı ki tanınmayan şəxs də  ona bir stəkan su verəcəkdi.

Nəhayət ki, Çarşablı yataqdakı qadına su verməyi qərara aldı. Ancaq o köhnə suyu ona vermək istəmədi və stəkandakı suyu təzələdi. Sonra isə  naməlum şəxs əlindəki əlcəyi çıxararaq şəhadət və orta barmağını qoşalaşdırıb  qadının hərarətini yoxladı.

Yeganənin hərarəti o qədər də yüksək deyildi. Amma o tanımadığı şəxsin barmaqlarını  gözlənilmədən əlləri ilə özünə tərəf çəkib  ovuclarının içinə aldı. Onu yanında oturmağa məcbur elədi. Yeganə  arıq qadın deyildi,  sadəcə sinəsindəki bir-iki iri sümük  nahiyəsi   üzə çıxmışdı. Əynindəki gecəlikdən də  bunu açıqca görmək mümkün idi.  

Saat neçə idi, artıq  unudulmuşdu. Gecə idi yoxsa gündüz? Yada düşmürdü.  Halsız  qadın ovuclarındakı əli buraxmaq istəmədi, əksinə o əvvəl  həmin əli dərindən nəfəs alaraq qoxlamağa, sonra da öpməyə başladı.

Bütün çarpayılar kişilərə qadınları yaxından tanımaq şansı verir. Qadınlara isə çarpayılar heç nə vəd etmir. Onlara yalnız sonsuzadək ümidsiz  yaşamağı  və sönük həyat tərzi keçirməyi tövsiyyə edir.

Yeganə təkcə Çarşablının əlini öpməklə qane olmadı. Habelə  o naməlum şəxsin qolundan tutaraq var gücü ilə  yanına çəkdi. Onun qulağına asta səslə qırıq-qırıq  sözlər  deyirdi.  Çarşablı isə sadəcə bunların sonuncusunu aydın şəkildə eşidə bildi.

Gəl, yanıma gəl. Məni yatağımda tək qoyma, deyə Yeganə bir neçə dəfə udqundu. Çarşablı təəccüblü baxışlarla gözlərini ona  zilləmişdi. Yeganə isə yanında əyləşən adamı yola gətirmək üçün çarpayıda küncə qısıldı. Üzərindəki nazik yorğanı  halsız canı ilə hamarladı və o, yorğanın bir künsünü yuxarı qaldırıb tanımadığı adamı yatağına dəvət elədi.

Üşüyürəm, bədənimin hər bir əzasını titrətmə tutub, yalvarıram, yanıma gəl, deyə Yeganə sanki ağlamaq istəyirdi. Çünki  köksündəki hıçqırıq onun danışıq tonunda biruzə verirdi. Məgər tənhalıq insanı bu qədərmi çərasizliyə məhkum edir? Əlacsızlıq, özünə qapanmaq, xoşbəxt olmaq naminə çıxış yolu tapmamaq sevginin, sevməyin  həqiqətənmi düşmənidir?

İndi hansı fəsildir? Yeganə, Çarşablı və o başı kəsilmiş it hansı fəsildə yaşayırdılar. Neçənci il idi? Günlərdən hansı gün idi? Bunların nə önəmi var ki.

Çarşablı yataqdakı qadının təklifini davranışları ilə inkar eləyirdi. Ürəyində  “Yox, olmaz. Mən bunu edə bilmərəm.”, deyə bu cümlələri təkrarlayırdı.

Yeganə gözlənilmədən Çarşablının boynunu qucaqladı. Qolları ilə onun boynunu var gücü ilə sıxaraq  qoxusunu ciyərlərinə çəkdi. O, çarşabı qoxlaya-qoxlaya  əlbisənin yaxalıq hissəsini dodaqları ilə yaxalamışdı. Onlar bir neçə dəqiqəlik belə vəziyyətdə qaldılar. Artıq damdakı hamilə pişiyin də sancıları dinmişdi, tavandan  da  səs-səmir gəlmirdi.  Yəqin ki, pişik balasını dünyaya gətirmişdi.

Çarpayı otaqdakı divarın yaxınlığında olduğu üçün həmin vaxt  Çarşablı bir əlini divara  dayamış, o biri əlini də  çarpayının baş ucundakı asılqandan tutmuşdu.

Bu anda nəsə etmək mümkünsüz görünürdü. Təkcə Yeganənin Çarşablını qucaqlaması işə yaramazdı. Gərək ki, Çarşablı da buna qarşılıq  verməli idi. Ya o qadını  bərk-bərk bağrına basmalı, ya da ona ilk öpüşü hədiyyə etməli idi. O belə də etdi.

Biri əlini divardan, o biri əlini də asılqandan çəkərək hər iki əlini onu qucaqlayan qadının  kürəyinə  toxundurdu. Romantika aləminin nəğməkarları üçün  arzuların, istəklərin, xoş anların ilk gecəsi artıq doğulmuşdu.

Çarpayı ehtiras dolu məşğuliyyətlərlə yırğalanırdı.  Yataqda anbaan  hər iki candan çıxan intim səslər şəhvət ritmi şəklində otağı bürümüşdü. Bu səslər  qarşı divardan asılmış  yaşlı  qadın tablosunun döşəmənin üzərinə düşməsi ilə sona çatdı. Çilik-çilik olmuş ümidlər əvvəldən orta hissədən möhkəm çatlamışdı.

Onsuzda onların sevişmə anı ölənədək baş tutası iş deyildi, ancaq  bəlkə də bu sevişmə  ölümədək davam edə bilərdi. Sadəcə ikisindən birisinin ölümünədək.

O sevişmə ki hər ikisi də yataqda deyəsən biri-birilərini qane edirdi, hətta onlar  yorğanın altında dərindən nəfəs alırdılar.

Bu dəlilik deyil, ağıllıların törədəcəyi əməl də deyil. Hələ sevgi heç deyil. Dəlicəsinə sevmək belə ağlabatan məntiq sayılmır. Bəs, indi baş verənlərə nə ad vermək olar? Heç nə.

Onlar yataqda biri-birilərini oxşayırdılar. Çarşablı Yeganənin balınca səpələnmiş  saçına sığal çəkirdi, Yeganə isə onun bədənini uzun dırnaqlı barmaqları ilə cırmaqlayırdı.

Bir gecənin ərzində yaşanan  eşq macərasının sonda ayrılığı da olmalıdır. Bu ayrılıq  istər  faciəli olsun, istərsə də can acıdan. Amma  mütləq hər şeyin bir sonu var.

Çarşablı biraz yuxuladı, lakin o yuxudan oyananda artıq saat gecənin altısını keçmişdi. Yeganə isə başını Çarşablının sinəsinə dayamış halda  mışıl-mışıl  yatırdı. Onun sinəsini özünə yastıq etmişdi.

Gecənin bu saatında Çarşablının ağlından  keçən  bircə fikir  öz təsdiqini tapa bilmirdi. O bu qadını öldürməli yoxsa buradan heç nə olmamış kimi çıxıb getməli və o da öz həyatını qaldığı yerdən davam etdirməli idi? Belə işlərdə  tam əmin olmaq vacibdir.

Pərdənin kənarından səhərin gecəni əvəzlədiyi getdikcə məlum olurdu. Çarşablı əznik halda yataqdan ayağa qalxdı. Biraz yuxulu olsa da, əl-üzünü yumaq üçün mətbəxə sarı getdi. Orada bıçağını da yudu. O mətbəxlə üzbəüz hamam otağına qurşaqdan aşağı hissələrini yumaq üçün keçərkən hələ də Yeganə yatmışdı.

Bıçaqda qan izi qalırsa, onda o bıçaq insan nəzərində dünyanın ən iyrənc əşyasına, ya da ki alətinə çevrilir. Çarşablı bıçağı tam yuyub  hamamın qapısından da asılan qətifə ilə bərk-bərk silməyə başladı. Ağzından çıxardığı buxarla da bıçağı bütöv sildiyinə əmin oldu.

Qətl və ya cinayət törətmək necə də asan işdir, ilahi. O anda insan  heç nəyin fərqində olmur, sadəcə kimisə öldürmək istəyir. Və yaxud da öldürdüyü şəxsin  axan qanına  canlı şahid olmaq istəyir.

Yeganə gözlərini tavana doğru  qəfildən  açıb zillədiyi anda Çarşablı da bıçağı onun qarnına sancmışdı. Bıçaq onun qarnında xırçıldayırdı. Çarşablı gah var qüvvəsi ilə  bıçağı dibə qədər onun qarnına batırmaq niyyəti güdürdü, gah da əlindəki aləti hər iki əli ilə bururdu. Təki tez ölsün deyə.

O ölümlə bəlkə də insanların çoxunu bu dünyadan xilas edirdi, bəlkə də o əqli cəhətdən xəstə birisi idi. Hənüz  Yeganə  ölməmişdi, sağ idi, güclə də olsa, nəfəsi gedib-gəlirdi. Eynən əcəli çatmış insanların can verən vəziyyəti kimi. Döşəmə eləcə insan qanından korluq çəkmirdi.  Çarpayı, çarpayının yanındakı divar bugünlük qanla əylənir, qan rəngi ilə bəzənərək vahiməli  zülmətlərin hazırladıqları karnavallarda rəqs edirdilər, inandırıcı olmasa da.

Çarşablı amansızcasına bıçağı Yeganənin gövdəsindən çıxardı. Tükü ürpənmədən, qanı durulmadan qanlı bıçağı ətəyi ilə təmizlədi. Daha sonra  Yeganənin cəsədini tutaraq  həyətə düşürtdü. Əlləri ilə cəsədi sürüyərək kəndir axtarmağa başladı. O, beş-on dəqiqəlik vaxt itkisindən sonra küməsin yanında bilək yoğunluğunda qalın kəndir tapdı.

Kəndirin bir ucunu Yeganənin boğazına,  o biri ucunu da  çardağın  uc hissəsinə keçirdi. Yavaş-yavaş kəndiri özünə tərəf çəkdikcə cəsəd də yuxarıya sarı dikəldi. Yeganə artıq  sayılı nəfəsini içiboş havaya ərmağan edirdi. Çarşablı isə səmaya doğru baxaraq içindən dərin nəfəs aldı. Çünki onun bugünkü iki qəddar əməli də gerçək olmuşdu.

Səhər açılacaqdı, heç kim heç nə bilməyəcəkdi. Axı hansı tənha insanın, ələxsus da tək yaşayan bir qadının ölümü səhəri gün üzə çıxır ki. Əlbəttə, heç kimin.

Yersiz olar, kimsə düşünə ki  Çarşablı niyə bu əməlləri törədirdi, bunları edirdi. Hər-halda o bu dünyada əzrayılın ən böyük düşməni sayılırdı. Ona görə ki Çarşablı əzrayılın işinə qarışırdı.Onun işini icra edirdi.  O biri dünyada isə çarşab əlbisəli adam  əzrayılın işini asanlaşdıran  əvəzedilməz  cəngavərlərdən idi. O axirətin elçisi idi, bəlkə də.