Qürb çağı.

     Günəş batır.

       Çökür yerə yenə zülmət.

 Yenə tənha,

   Yenə sənsiz,

     Yenə gözlərimdə həsrət.

Bir vaxt sənlə olan qəlbim

        İndi sənsiz çəkir əziyyət.

Qəlb yandıqca gözlərdə yaş,

         Xatırlayır ötənləri

                       bir-bir yaddaş.

Canlandıqca səhnə kimi

             göz önündə həmin anlar,

                                 qəlbim yanar...

Həmin anlar...

      Sanki nağıl aləmiydi;

           Bir sən idin bir də ki mən.

Görüşərdik hər gün səhər,

         Ürəkdə yox idi kədər.

Biz Allahın ən sevimli bəndəsiydik,

                    Ki, olsaq da iki bədən

                                      bir can idik…

Həmin anlar...

  Mən kölgəydim, sən bir günəş,

                      İşığında görünərdim.

Sən gedərkən

                      zülmət içində ölərdim.

Həmin anlar…

Sən mən üçün bir dünyaydın.

       Həyatıma məna verən

                        bir mənaydın.

Sənin ilə şirin idi,

              həyat mənə.

                        İndi isə...

Necə deyim?

   Yaşamıram ki söyləyim,

     “Həyat şirindir ya zəhər”.

Sən gedəni yaşamıram,

      Ruhən ölü cismən varam.

Sənsizliyə dözdüyümçün,

   Sənsiz deyib güldüyümçün,

      Səni tənha qoyduğumçün,

 Bilirəm ki, günahkaram.

                    GÜNAHKARAM!!!