Şagird ustadın yanına gəlib soruşdu:

- Sən müdrik adamsan, ustad. Sənin əhval-ruhiyyən həmişə yüksəkdir. Heç vaxt əsəbiləşmisən. Mənə də belə olmağı öyrət!

Ustad razılaşdı və şagirdinə dedi ki, ona bir şəffaf torba və kartof gətirsin:

- Əgər aranda kiminləsə problem olacaqsa, ona əsəbiləşəcəksənsə, onun adını kartofun üstünə yaz və torbanın içinə at.

- Vəssalam? – təəccüblənən şagird soruşdu.

- Yox – ustad cavab verdi – sən həmişə bu torbanı özünlə daşımalısan. Hər dəfə kimdənsə incidinsə, bura kartof əlavə etməlisən.

Şagird razılaşdı. Bir müddət keçdi. Şagirdin torbası kartofla doldu və ağırlaşdı. Həmişə bu torbanı özüylə daşımaq narahatlıq yaradırdı. Üstəlik torbaya lap əvvəldə atdığı kartof artıq çürüməyə başlamışdı. Torbadan pis iy gəlirdi. Şagird ustadın yanına gəlib dedi:

- Artıq bu torbanı daşımaq mümkün deyil. Əvvəla, çox ağırdı. Həm də kartoflar xarab olub. Nəsə başqa bir təklifin yoxdur?

Ustad cavab verdi:

- Orda baş verənlər, elə sənin özünlə də baş verir. Sadəcə sən bunu dərhal başa düşmürsən. Əməllərimiz vərdişlərə, vərdişlər isə zamanla xarakterə çevrilir. Belə xarakterdən isə üfunətli qüsurlar doğur. Mən sənə bütün bu prosesə kənardan baxmaq imkanı yaratdım. Hər dəfə sən kimdənsə inciməyə, yaxud kimisə incitməyə hazırlaşanda, düşün ki, sənə bu yük lazımdırmı?