Dərindən nəfəs alırsan. Ürək döyüntülərin getdikcə sürətlənir, heç vaxt olmayan kimi, sanki indi yerindən çıxacaq kimi döyünür... hər dəfə dərindən nəfəs alırsan ki, bəlkə bu kabusdan oyansan. Amma hər nəfəs yeni bir təkan olur və ürək daha sürətlə döyünür...

... və birdən o dayanır. İçinə bir sükut çökür. Diqqətlə dinləyirsən ki, bəlkə eşidəsən... amma səs gəlmir. Düşünürsən ki, “yəqin bu sondur. Həmin gün artıq gəlib və getmək vaxtıdır. Heç kimlə vidalaşmağa, halallaşmağa vaxtın olmadı. Yanında gözlərini bağlayacaq birinin olmadığı bir anda səni yaxaladı...” gözlərinin ağırlaşdığını hiss etdikcə, gözlərini daha böyük açırsan. Acgözcəsinə ətrafına baxırsan... Son cəsarətini toplayıb içində “indi yox” deyə qışqırırsan...

...ürək asta-asta vurmağa başlayır... Səsindən qulaqların batır. Elə bil qulağının dibində kimsə döyüş təbilini vurur. Qulaqlarını tutursan ki, bu səsi eşitməyəsən... Səs daha da güclənir... gözlərin bərəlir... beynin buz kimi olur... birdən hər tərəf qaralır...

...bədənində ağrılar hiss edirsən ... amma indiyə qədər yaşamadığın bir rahatlıq var içində. Baş verənlərin yuxu ya reallıq olduğunu düşünürsən... yadına düşən sadəcə qulaqlarında hələ də cingiltisi getməyən ürək döyüntülərindir...