Meşədə  qurumuş  ağaclardan  biri  kəsilmiş  və  yerində  balaca  bir  kötük  qalmışdı. O, gödək  boyuna  yaraşmayan  tərzdə  ətrafı  süzər  və  böyük-böyük  danışardı:

-Ax, namərdlik , namərdlik! Sən  olmasaydın, hələ  yaşayardım.

Hər  dəfə  hayqıranda  bir  qum  ovuntusu  tökülən  yarımçürümüş  kötük  cavan, təcrübəsiz  ağaclara  deyərdi:

-Sizə  çox  həqiqətlər  danışa  bilərəm!

Fəqət  o heç  kəsə  lazım  deyildi.

Gərəksiz  olduğunu  başa  düşməmək! - ən  böyük  nadanlıq  budur!

Müəllif: Bəxtiyar Əliyar