Bakıda isti günlərdən biri idi. Əsl pivə içmək havası idi. Uşaqlarla yığışdıq, “Deja Vu”ya getdik. 4 pivə sifariş verdik. Bokalı dodaqlarıma toxunduranda gözlərim birini gördü. Mavi gözlü, balaca, sarışın qısa saçlı şirin bir qız idi. Mənə nəyisə xatırladırdı. Bir qədər fikirləşdim, elə bil uzaq yerlərə getmişdim. Birdən ayıldım. Bu gözəlliyə tamaşa etmək çox gözəl idi. Amma onu yaxından tanımaq daha gözəl olar. Tanışlıq verməyə utanırdım. Belə bir gözəllik aramızdakı məsafəni uzaqlaşdırırdı. Söz deməyə belə çəkinirdim. Heç nə demədim. Pub bağlanan qədər uşaqlarla oturduq. Qızın işdən çıxmağını gözlədim. Uşaqlar dağılışdı, hərə bir tərəfə getdi. Mən onu uzaqdan izləyirdim. Evlərinə qədər izlədim. Bu izləmə bir neçə gün davam elədi. Sanki yaxınlaşmağa qorxurdum.
Bazar günü idi. Yenə işdən çıxanda onun arxasıyca getdim. Onu izlədiyimi artıq bilirdi. “28 May” metrosuna çatdıq. Qulağından qulaqcığı çıxarıb mənə tərəf döndü. Dedi:
-Fikir verirəm neçə gündür məni izləyirsən. Niyyətinin nə olub-olmadığını bilmirəm. Amma onu bilirəm ki, bizdə heç nə alınmaz, -Təəccübləndim. Niyəsini soruşdum. Gülümsəyərək “lezbian” olduğunu dedi. Həqiqətən təəccüblənmişdim. Bu cür gözəl qız nə bilim ee... Bir az pis olmuşdum. Bilmədim nə edim. Qatar gəldi və o getdi..
Bir müddət “Deja Vu” ya getmədim. Hardasa bu hadisədən 1 ay keçmişdi. Kefim yaxşı idi. Bir az da pulum var idi. Dedim, gedim “Deja Vu”da oturub içim. Evdən çıxıb ora getdim. Onunla üz-üzə gəlmək istəmirdim. Eyni zamanda da onu görmək istəyirdim. “Deja Vu”ya çatıb barni stoykaya yaxınlaşdım. O, mətbəxdəydi. Turaldan pivə istədim. Tural Pub-ın sahibi idi. Tural onu çağırıb ondan pivə verməyi xahiş etdi. O, mətbəxdən çıxdı, məni gördü və gülümsədi. Ə l uzadıb görüşdü və dedi:
-Neçə vaxtı hardaydın, məni evə ötürən yox idi? –zarafatla söz soxdu. Bununla mənim onu izlədiyimə narahat olmadığını bildirdi.
Gülümsədim. İşlərimin çox olduğunu, vaxt tapa bilmirdim kimi şablon bəhanələr gətirdim.
-Düzdü, həmişə sənin arxanca düşürdüm, -dedim, - amma bu dəfə səni özüm ötürmək istəyirəm.
-Problem yoxdur. İşdən çıxanda ötürərsən.
Pivə içə-içə qızın işini bitirməyini gözlədim. Amma hələ də qızın adını bilmirdim. Gülümsəyərək soruşdum :
-Xanım, adınızı bilmək olar?
-Bəli, cənab. Adım Lizadı –qucaqlayıb güldü.
Qızın işi qurtardı. Pub-dan çıxdıq. Motosikleti işə saldım. O da arxada əyləşdi. Asta sürətlə söhbət edərək gedirdik. Elə belə söhbətlər. Yazmağa dəyməz. Evə ötürdüm. O gündən onu görmək ya görüşmək üçün “Deja Vu” ya gedirdim. Gəzirdik, söhbət edirdik, vaxtımızı şən keçirirdik. Yalnız dost kimi. Bu da mənə bəs edirdi. Əsas odur o, mənim yanımdadır.
Hər gün Whatssap-da danışırdıq. Bir müddət yenə “Deja Vu” ya getmədim. Sonra dostlarından eşitdim ki, Lizanın sevgilisi var. Həqiqətən inanmaq istəmirdim. Ya oğlan çox gözəl idi, ya mən çox çirkin idim. Sonradan oğlanı görəndə Lizanın seçimini alqışladım. Bu yeni partnyor Lizanı məndən soyutmuşdu. Anladım ki, artıq o mənim deyil. Amma yenə də əlaqə saxlayırdım.
Sonra ikinci bəd xəbəri aldım: Liza həmin dağıstanlı oğlanla evlənib, artıq hamilədir. Bu xəbərə heç bir reaksiya vermədim. Onların sevgili olmalarından anlamışdım ki, belə olacaq.
Qəribəsi budur ki, biz görüşdük. O, əri və mən. Və birdə Lizanın bətnindəki körpə. Xoş gün keçirdik dostyanə.
Sabahsı gün Face-de Liza Axmedovanın ölüm xəbərini eşitdim. İnanmadım. Dağıstanlıya zəng etdim. Dedi ki, elədir, Liza ölüb. Doğuş zamanı qan itkisindən uşaq da, özü də öldü. Bəlkə də Liza bilə-bilə bu nəticəni seçdi. Axı o, lezbian idi. Onu lezbian edən bədənindəki xəstəliklər idi. Bilmirəm nə xəstəliklər idi, amma bilirəm ki, ona oğlanla seks ya da uşaq dünyaya gətirmək olmazdı. O da bunu bilirdi.
13 iyun 2016
