İnsanın bəxti taleyi dünyaya gələndə alnına yazılır deyərlər.Elə onunda taleyi başına gələnlər dünyaya göz açarkən alnına yazıldı. Anası nə bilərdi ki, özünü və dünyaya gətirəcək körpəsini nələr gözləyir.Hər bir ananın öz övladı üçün arzu və niyyəti olur.Anaların ən kədərli günü qız övladlarını gəlinlik paltarında xeyir- dua ilə yola salmaqdı.O, anada bunları öz balası üçün xəyal etmişdi.Günlər, aylar, illər, fəsillər ötüb keçirdi.Balaca qızcığazda artıq böyüməyə başlayırdı.Amma ailədə çox gərginliklər yaşanırdı. Həyat yoldaşı sanki öz uşaqlarının anasını istəmirdi. Günlər keçdikcə bu problem daha da böyüyürdü, həyat yoldaşı daxil olmaqla onu qayınanası baldızlarıda çox sıxırdı.Onu ruhi xəstə adlandırırdılar.Bəlkədə onda nəsə ruhi çatışmazlıq var idi, ona dəstək olmaqdansa hər gün eybini üzünə vururdular. Zaman keçdikcə qadının halı pisləşirdi. Amma onun sağalması üçün heç kim heç bir köməklik etmirdi. Egər ona vaxtinda mənəvi, maddi dəstək olsaydı, nə o ana, nədə o balaca qızcığaz o pis günləri yasamazdi.Vaxt o ana gəlib catdı ki,ananı evdən atası evinə qovdular, uşaqları əlindən alındı.O, balaca qızcığaz əlində balaca gəlinciyi ilə həsrətlə anasının arxası ilə baxırdı. Baxırdı, sanki onun qayıdacağına inanırdı.Uşaqlarını analarının üzünə həsrət qoyan o əclaf , şərəfsiz ata idi! Artiq ata uşaqlarının üstünə ögey ana gətirmişdi. Elə nə oldusa o gündən başladı. Bu qızcığaz anasına bənzədiyi üçün ögüy ana onu elə ilk gündən heç sevmədi. Hər gün ona evlərin tarlanın bütün işlərini gördürürdü. Qız dərsdən evə gələn kimi istirahət etməmiş iş görməyə başlayırdı..Beləcə həyat davam edirdi. Evdə ögey ananın sözü keçir,onun hökmü irəli sürülürdü.Qız artıq orta məktəbi bitirmişdi. Elə öz yaşadığı kənddən ona elçi düşdülər. El adət-ənənəsi ilə nişan gəldi,toy məclisi quruldu. O, sevinirdiki ögey ananın elindən canını qurtaracaq..Ata xeyir duası evdən çıxdı Lakin ana xeyir duası almadı.Ana o günü balasını ağ gəlinlikdə görə bilmədi.Qızın evdə psixoloji durumu o,qədər pozulmuşdurki,ailə həyatı qurduqdan sonra,dahada vəziyyəti pisləşirdi. Ananın başına gələnlər qızınında başına gəldi.Heç getdiyi bir ay deyildiki, qızı gətirib ata evinə atdılar.Onada heç bir maddi mənəvi dəstək olunmadı. Psixologoyası pozulmuş bir insanı hər gün evdə sən dəlisən, sənin bəynin işləmir , səndən heç kim olmayacaq deyildikcə,həqiqətən o,insan dəli olur. Qızı evdə hər gün ögey ana və atası döyürdülər.Zavallı qızı evdə qul kimi işşlədirdilər. Onu həyətdə balaca bir zirzəmidə saxlayıb,qıfılla qapısını bağlayardılar. Qarçısına isə heyvana göstərilən münasibət kimi bir tikə çörək və su qoyurdular. Halbuki, onun sadəcə səvgiyə dəstəyə, ana nəvazişinə ehtiyyacı var idi. Bununlada qalmadılar qızı dəlixanaya apardılar. Dəfələrlə canına qəsd etməyə çalışmışdı lakin alınmadı.Onun yeri bura deyil idi.Bir neçə dəfə burada yatan ağır xəstələr onun üstünə hücum çəkmişlər,onu boğmaq istəmişlər. O, dəmir çarpayıda yatanda ata isə öz yoldaşı ilə kefdə damaqda idi.Hətta atasına bir gün qızın həkimi zəng edərək, sənin qızın buralıq deyil ,gəlin balanızı aparın söyləmişdi. Atası isı eşii nəyləyirik onu ,orda qalıb axırı bir gün öləcəkdə. Ana bir tərəfdən bədbəxt olmuş aölı başından getmiş,balanın isə bu gündən sabaha yaşamaq ümidi olmayacağı ilə yaşayırdı.Belə şərəfsiz atanı heç cəhənnəmdə tutmaz. Hər şeyin bir səbri zamanı var.Əlbbət o zamandan o, ataya ögey anayada gəlib çatacaq. Cəzalarını çəkəcəklər amma qız onların pis günlərini görəcəkmi onu bilmirik.Bir onu bilirəm ki, Allah böyükdür, cəzalarını cavabsız qoymayacaq. Bu misraları yazarkən əlimdə qələm ürəyimdə isə fikirlərlə yazıram. Kaçki,mənim yaxşı imkan olardı, o qıza ahib çıxardım,köməklik edərdi.O,atanı utandırardım.Ar olsun belə ataya, ar olsun sənin kimi bir kişiyə. Allah heç kimi atasız etsədə anasız etməsin. Amin.

Gülnar Hüseynova