Hər gün qadınlardan nəm salfet dilənən yaxşı oğlanlar üçün,
Nikbin Qasımlı yazır...
I hissə
Bu yazı müasir düşüncədə olan və əxlaqla tərbiyəsizliyi bir-birindən ayırmağı bacaran vətəndaşlara hədiyyə üçün qələmə alınıb. Yəni, təhqir məqsədilə yazılmayıb.
Yazarları bədbəxt edən qadınlar...
- Öncə qeyd edim ki, əbədi olaraq kişilər qadınlara məhkumdur. Qadınlar da kişilərin əbədi uğursuzluğudur. Qadınlardan, onların daxili dünyasından, ürəklərində cücərtdikləri hislərindən yazmaq bugünə qədər heç bir kişiyə yazarlıq uğuru qazandırmayıb.
Qadınlardan yazmaqdansa, zooparklardakı qəfəslərdə illərlə canını həlak edən, bir tikə ət parçasından ötəri həyatla mübarizə aparan, aclığa sinə gərərək son nəfəsinədək yaşamağa çalışan əzimkar heyvanların taleyindən yazmaq daha məqsədə uyğundur.
Ədəb-ərkanlı davranışları ilə kişiləri bezdirən qadınların yeganə təskinliyi seksual qoxudur. Bu qoxu onlardan ibadət vaxtı da uzaq olmur. Cəza və hökmün səbəbkarları olanlar heç vaxt cənnətə gedə bilməyəcəklər. Dualar da onları xilas etməyəcək. Halbuki, onları seksual münasibətlər və adət halına çevrilən cinsi əlaqələr xilas edə bilər.
Azərbaycanda qız uşaqları bədbəxtçiliyə məhkumdur. Ataların, qardaşların, qohum-ərabanın qapazı altında böyüyən qızların təbii toy gecəsi ərinə uşaqlığından danışması gülünc hal deyil, bu bir ailə faciəsidir. Elə ərinin cinsiyyət orqanını görməkdən qorxan qadının utanc hissi keçirməsi də anormal seksualizmin devizidir.
Əzəldən qız uşaqları səfeh doğulur. Necə toyuqlar dənlə, qızlar da sevgi ilə qidalanırlar, böyüyürlər. Bircə onlar boşananda anlayırlar ki, zamanında şəxsi seksual həyatı yaşamaq vacib imiş.
Yataq otağı, ərlə arvadın baştutmayan seksi...
“Yaxşı oğlanlar” barəsində nəql olunan faktlar isə başdan-ayağa faciədir. Təsəvvür edin, belə oğlanlar, fahişələrlə cinsi əlaqə zamanı özünü saxlamağı bacarmır, tezcə boşalırlar, ətrafı spermalarla bulayırlar. O anda allah səmavi kitablarını götürüb səssiz-səmirsiz göylərə çəkilir. Artıq, ilahi gücün gizlənmə zamanıdır.
Yaxşı oğlanların işi-gücü yataq otağına kreditlə çarpayı almaqdır. Arvadı ilə birotaqlı kirayə mənzildə yaşamaqdır. Buna baxmayaraq, arvadın acınacaqlı taleyi sözlə deyiləsi deyil. Çünki qadın üçün çarpayıda, özü də yorğanın altında çılpaq uzanıb ərinin hambalçılıqdan gəlməsini gözləmək vicdan əzabıdır.
Ərin artıq pul qazanmaq üçün evə gec gəlməsi də arvadın ehtirasını tükədir. Sərt və ürəkacıdan olsa da, arvad iri və sallaq döşlərini totuq əlləri ilə əlləməyə başlayır. Bir günlükdə olsa barmaqları ilə cinsi orqanını ovaraq ehtirasını yatırmağa nail olur.
Biraz tarixə nəzər yetirək! Adəm-Həvva dövründən bəri qadınları balta-bıçaqla, soyuq silah ilə hədələyən, “Həvvanın davamçılarını” namuslu olmağa məhkum edən, bir sözlə xanım-xatınların cinsiyyət dodaqlarını qalın yorğanların altında tərlədərək iylədən yaxşı oğlanlar, əsasən fırıldaqçılıqda mahir ustadırlar. Ailə qurmağı düşünürlər, amma qız atası olmaq istmirlər. Səbəb isə cəmiyyətin təhqirindən qaçmaqdır. Onların düşüncə tərzinə görə, sevgi ali, seks isə iyrənclikdir. Təbii qızlar da bundan birbaşa xoşlanırlar.
Peyğəmbərlərin cinsəl həyatından nümunə...
İslam dünyasının savadsız, seksual münasibətlərində qadınlardan layiqincə həzz almağı bacaran Məhəmməd peyğəmbərin göz bir kəlamı var: “Günbəgün günahları çoxalan bəndələrə cəhənnəm yaxındır”. Əxlaqlı qızların bir nömrəli düşməni olan peyğəmbərlər, həmişə xəsisliklərini israfçılıqla əlaqələndiriblər. Çünki belə qızlar hədiyyələri çox sevir. Bayramlarda, mötəbər günlərdə bəzəkli daş-qaşların, ətirli güllərin, bahalı geyimlərin xəyalını qururlar. Oğlanlardan belə hədiyyələr umurlar. Deyən isə tapılmır. Ki, görəsən qadınlar daşda, otda nə görüblər, axı?
Gecələr çarpayıda təkbaşına sevişənlər...
Acınacaqlı hal odur ki, “Əxlaqlı qızlar” hər gecə çarpayıda yorğan-döşəklə sevişir. Uzanmış dırnaqları və ehtirasdan bərkimiş barmaqları ilə döşəyin üzərinə örtülmüş örpəyi cırmaqlayır. Qız gecənin qaranlığında vəhşiyə çevrilir. Oğlanla və ya orta yaxşlı kişi ilə dodaq-dodağa öpüşəndə ağzının suyu ilə əks cinsinin üst-başını bulayır. Həyacanlı olur, bəzən sevişmə anında gözlərindən yaş axır. Ağlamaq istəyir, amma bacarmır.
Onlar onbirinci sinfə qədər valideynləri ilə bir yatsalar da, qaranlıqdan qorxduqlarına görə ayrı çarpayıda təkbaşına yatmaqdan çəkinirlər. Təəssüf ki, qadın dodağı bir damcı su əvəzinə ehtiraslı sevişmə ilə susuzluğunun qarşısını almağa qadirdir. Nə xoş ki onları tanrı öz yatağı ilə mükafatlandırıb. Sevişmək və öpüşmək naminə...
I hissənin sonu.
I hissənin davamı - II hissə
“Minbir adlı və iki yüz sifətli allahın ifşası” haqqında,
Nikbin Qasımlı yazır...
I həssədən özət:
Gecələr çarpayıda təkbaşına sevişənlər...
Acınacaqlı hal odur ki, “Əxlaqlı qızlar” hər gecə çarpayıda yorğan-döşəklə sevişir. Uzanmış dırnaqları və ehtirasdan bərkimiş barmaqları ilə döşəyin üzərinə örtülmüş örpəyi cırmaqlayır. Qız gecənin qaranlığında vəhşiyə çevrilir. Oğlanla və ya orta yaxşlı kişi ilə dodaq-dodağa öpüşəndə ağzının suyu ilə əks cinsinin üst-başını bulayır. Həyacanlı olur, bəzən sevişmə anında gözlərindən yaş axır. Ağlamaq istəyir, amma bacarmır.
Yazılardakı süjet xətlərinə qarşı çıxan və bu sistemin əleyhinə inqilab edən yazarlara hələ çox əsr lazım olacaq ki, onlar özlərini isbatlasınlar...
Əgər, bir insanın bu günündən sabahına umudu yoxdursa və bilmirsə ki, bugünkü yaşadıqlarından fərqli olaraq, sabah təmamilə ayrı yaşamla üzləşəcək, onda, o insan nə üçün ömrü boyu allahı xatırlamalıdır?
Və ilahi qüvvə ilə yanaşı onun sirli əməllərinə də sadiq olmalıdır? Hətta, bütün günü işini-gücünü bir kənara atıb, allaha dua etməlidir? Hər gün, bəzən də hər an allahın qəzəbinə tuş gəlməkdən qorxmalıdır? Deməli, bu cür hallar acizlərin yaşayışından nümunədir, sadəcə.
İnsanların allaha dua etmələri , insanların allaha inanaraq, bütün həyat fəaliyyətlərini, bütünlükdə, ona tapşırmaları, məgər, siğortalanmaq əlaməti deyil? Əgər, allah insanları dünyada baş verən təhlükələrdən siğortalıya bilmirsə, insan övladının da ona sidqi qəlbdən inanmamaqda haqqı var.
Əslində, vahid allahın varlığını yoxsul, kasıb, çulsuz, o cümlədən, səviyyəcə aşağı təbəqədə dayanan məntiqsiz və savadsız adamlar uydurub. Baxmayaraq ki, bu, şüur və insan faktorundan kənar mövzudur.
Unutmayaq ki, tənbəllərə, heç bir işə yaramayanlara və gəvəzələrə, mütləq allah lazımdır. Onlar üçün ilahi gücün mövcudluğu vacibdir. Reallıqda bu gücün varlığına rastlanmasa da, o qüvvənin adının hallanması belə xırda kütlə üçün təskinlikdir. Ağıllı və savadlı, bir sözlə istedadlı insanlara allah lazım deyil.
Onu da unutmayaq ki, kimlərdənsə biri ya arxada, ya da öndə tökülüb qalmış işləri yer-yığış etməlidir. Əlbəttə ki, onların zənnincə, bunu Allah başqa heç kim edə bilməz.
Hansı ki, yaramazların qüsurlarını, nöqsanlarını, eləcə də bütün əhəmiyyətsiz problemlərini kainatın diktatoruna çevrilmiş ilahi qüvvə, yəni minbir adlı və ya iki yüz sifətli, hətta qorxulu, soyuqqanlı və özünün varlığından savayı heç kimə rəğbət bəsləməyən allah həll etməyə məhkumdur.
Hoqqabaz lider, bunu edərsə, hamı əmin olacaq ki, artıq, dünyada günahlar və səhvlər sona çatıb. Yekunda isə dünyanın yaradıcısı şit-şit qürrələnəcək. Bəzən də yerli-yersiz güləcək. Əlləri varsa əllərini yerlərə işarə edərək, sanki təkkəbbürcəsinə - “Baxın, yenə də mən. Gördünüz, qalib gəldim!” – deyəcək.
Ehtimal etsək ki, şüurun idarəçiliyi insanın öz əlindədirsə və insan obrazı da şüurun ağası olmağı bacarırsa, niyə əlavə gücə ehtiyac var ki. Axı, elm belə fəlfəsə anlayışını qəbul etmir, bunu çoxdan rədd edib.
XIX əsrdə daha çox insanların timsalında kainatda bütün canlıları allahın yaratdığı fikri qəbul olunmuşdu. Təbii, bu fikirlər ondoqquzuncuların cəmiyyətində daha aktual idi. Ta, elit təbəqədən, estetik təbəqəyədək.
XX əsrdə isə belə fikirlər, təmamilə istiqəmətini başqa yönə çevirdi. Bir sözlə, təzahürlərin nəticələri iflasa uğradı. Necə deyərlər, köhnə fikirlər yeni fikirlərin ampulası ilə əvəzləndi: “İnsan təbiətin timsalında allahı yaradıb!”. Açığı, əvvəl-axır şüura ehtiyac duyuldu.
Bildirək ki, onsuz da allahın sirli oyunları, həmişə insanları həm zehni, həm də fiziki cəhətdan yorub. Vaxt itkisinə məhəl qoyulmadan, allahın uğrunda insanların zehni əməyi sərf edilib. Fiziki gücün fəda edilməsi də insan övladının reallığa təslim olmağı ilə nəticələnib.
Ey, əql sahibləri, hər saniyə, hər dəqiqə, hətta hər an belə yəhudilər üçün dua edin! Çünki onlar buna layiqdir! Axı, yəhudilər kirli dünyanın müqəddəs canlılarıdır.
Nə olsun ki, yəhudiləri çoxları sevmir. Qəbul edə bilməsək də, bu bir həqiqətdir: “Onlar, bu dünyada allahın sevgisini qazanıb!”. Çox da ki, onlara, qutsallığı ilə seçilən Qurani-Kərimin surələrində, ayələrində lənət oxunur. İslam dininin fədailəri tərəfindən yəhudi birinciliyi nifrətlə xatırlanır. Qarğışların sayı-günbəgün artır.
Qeyd edim ki, öndə olmaq gözəl hisdir. “Birincilik” insana qələbə hislərini yaşadır. “İkincilik və ya Üçüncülük” isə insana paxıllığı və nifrəti pulsuz hədiyyə edir. Yenə də, mütləq demək lazımdır ki, - Allah yer kürəsində bütün yəhudiləri qorusun! Amin!
Söz yoxdur ki, vəd olunan cənnətdə əbədi yaşamaq həvəsi ilə bu dünyadakı yaşayışını yadırğayan və bütün hoqqabazlıqlarını o biri dünyaya saxlayan müsəlmanların çoxu elə cəhənnəmin daha çox qonağı olacaqlar. Necə ki, daima “axirət və əməl” düşüncələri bir-birini təkzib edib. Müsəlmanlar da haqq dünyasında özlərini təkzib edəcəklər.
Odur ki, bir vaxtlar, yəhudi övladı olan Karl Marks da əsərlərində sosializmdən-kommunizmə, feodalizmdən isə kapitalizmə keçid mərhələsini ustalıqla siyasi-ideoloji fəlsəfəyə çevirmişdi . Nəticədə bütün dünyaya Marksın təlimini təbliğ edən müsəlmanlar oldu. Dəyərini bilənlər isə yəhudilər seçildi.
Düşüncələri geniş, qələmi iti olan Karl Marks əsərləri ilə böyüklüyünü isbatladı. Marksın həm həyat prinsipini, həm də yaradıcılıq aspektinin əsas mahiyyətini müəyyənləşdirməyi bacardı. O, şüurla insanın daha çox yaxınlığını, allahın da bu yaxınlıqda yamağa bənzədiyini vurğulayırdı. Əlbəttə, dahi K. Marksın deyimi indiki dövr üçün isbat, o dövr üçün isə təqdirəlayiq idi. Hər-halda onun bu fikrini alqışlamağa dəyər.
II hissənin sonu
