Son xəyala dalasan

şəffaf güzgü önündə

bir sən, bir də ki, əksin,

əlindəki silah da

gicgahına dirənsin...

Son söhbətin özünlə,

bir az hüzün, bir az qəm,

əlində qırıq qələm...

Daha nəsə yazmağın

mənası da qalmayıb.

Əgər səsin yetməsə

can atdığın ünvana,

yazdığının öncədən,

hər şeyin ən başından

mənası da olmayıb.

Boş ver bunu, düşünmə...

Başının ömür boyu

sənə xeyri dəymədi.

Nə sevincin, nə gücün,

nə ümidin vardısa,

özün yaxşı bilirdin,

sənin əllərindədir...

Nə fikir, nə də hisslə

heç vaxt başa çıxılmaz,

bu mənasız şeylərin

inan ki, heç biriylə

heç bir tətik sıxılmaz.

Alovlu bir cəsarət

ruhuma dolananda,

tətik sıxılan anda

sevdim özümü hətta.

Zillənib gözlərimə

nifrətimi buraxdım

kim bilir, öz-özümə

bəlkə son dəfə baxdım?!

Gözlərimdə ruhumun

can atdığı ünvanı -

onun adını gördüm,

coşdu duyğular yenə,

itdi peşmanlığım da...

Ölümü sevməsəydim,

heç səni buraxardım?!

Baxıb özümə dedim;

sən nə gözəl ölürsən?!

İki dəfə ölsəydin,

iki dəfə baxardım.