Bu şəhərdə iki yad sakinik biz.

Ondan başqa sevdiyim bir sol yanım yox

O məni bəlkə də sevə bikərdi.

Bəlkə də sevirdi bil xəbərim yox

Onunla xoşbəxt ola bilmədik

Başqaları həyatına dartdı apardı bizi.

Biz onunla uzaqlara qaça bilərdik

Qanadlarımız qaçmağa,zingirlərdə uçmağa

artıq icazə vermir.

Gətməklər asad olaur

Aid olduğun yerə qayıtmaqdır çətin iş

Biz onunla nə ara belə görüşməz olduq

Təqvimimdə qalmayaıb səndən zərrə də bir iz.

Canından çox sevdiyinə yad dək baxmaq olarmı?

Qanadır onca sözlər dilimi,dodağımı

Səsini eşidən də qulaqlarını bağlamaq gözlərini yummaq bəs necə?

Həyat məhkəməsində,sevgi ədalətindən hansı hakim danışdı

Yorğunam çox yorğunam yaşamaqdan bezmişəm

Ölümün açıb qapısını baxçasına keçmişəm

Ona necə axı necə deyim mən 

Qubara bələnmişəm.

Sevincə yoluxub onun bütün günləri

Mənim sağım-solum yalnızlıqdan ibarətdir.

Axır vaxtlar unutmağa çalışsamda

Hətta oxuduğum kitabların san ki odur müəllifi

Yavaş-yavaş yoxa çıxıram elə bil

Güzcedəki adamda əvvəlki adam deyil

Ona yazmağa ümidim də tükənib

O,mənim hələ də yazdığımı zən edir

Mənim xoşbəxtliyim bir ulduz tək uzaqdır

Ona tərəf uzana əllərim daim boş qalacaqdır

Deyirələr məhəbət sönməz bir çıraqdır.

Mən alışmadan yandım indi içim virandır

Qaranlıqlar içərisində külək kimi əsəm belə

Saçlarına toxunmağa gəsarətim çatmaz mənim

Yalançı gülüşümə və saxta sevincimə fikir vermə

Sinəmdə sən adlı dağım var mənim.