Günbəgün ağarır saçlarım daha,

Həyatın astarı üzündən baha.

Üzümü tutanda nisgilə-aha,

Özümün-özümə gülməyim gəlir!

Heç yana çatmayır hayım-harayım,

Kim dostdu, kim bədxah-necə arayım?

Özgəsinə qismət olanda payım,

Özümün-özümə gülməyim gəlir!

Mən elə əzəldən bəxtimə yadam,

Hələ közərtisi sönməyən odam.

Səni görən kimi, ey cahil adam,

Özümün-özümə gülməyim gəlir!

Hər günüm adlayıb-ötür an kimi,

İndi acı söz də bir ilan kimi...

Dərdim “insaflıymış”... azalan kimi,

Özümün-özümə gülməyim gəlir!

Seymuram, düşmədim heç vaxt həvəsdən,

Kiminsə yolunu kəsmədim qəsdən.

Xoş söz gözləyəndə nadan bir kəsdən,

Özümün-özümə gülməyim gəlir!

MÜƏLLİF:SEYMUR SÖNMƏZ PAŞAYEV