Günəşin şüaları üzümün cizgilərini oxşayır, sığallayır məni. Əsən həfif külək saçlarımı rəqs etdirir. Addım səslərini gah yavaşlayır, gah güclənir, gah da dayanır. Söhbətlərdən, gülüşlərdən pıçıltılar gəlir qulağıma. Bəzən sevinc dolu, bəzən kinayəli, bəzən acı...

Mən sadəcə gülümsəyirəm. Qəlbimin dərinliklərindən süzülüb gələn yaşam dolu təbəssümlə. İçimə xoşbəxtlik qonaq gəlir. İlham pərisi. Pianoçuyam, əzizlərim, fəqət tək bir fərqlə: anadangəlmə görmə əngəliyəm.

Nə yalan deyim, “kor”luğumu heç vecimə də almıram. Mənim dünyamda səslər var, qoxular, təamlar var. Mən gün işığına həsrət deyiləm. Mənim dünyam var çünki. Beynimdə yaratdığım dünyam. Rəngsiz deyil ora, hər yer qaranlığa bürünüb, amma orada özümü tapıram.

Gözlərimdə qara eynək var. Gözlərrim yarıqapalı vəziyyətdədir. Və anamın dediyinə görə hələ 3-4 yaşımdaykən qonşularımız mənə baxıb bir az qorxmuşdular. Xyer, xeyr, qətiyyən qızğın deyilən onlara qarşı. Ömürlərində kor görməyən insanın normal reaksiyası sayılır əslində. Hətta 6-7 yaşımda ikən yayda anam məni həyətə çıxardıb skamyada məhəllənin ağsaqqallarının yanında əyləşdirmişdi, özü isə tələsik evə qayıtmışdı ki, qurumuş paltarları yığıb ütüləsin. Qocalar mənimlə mehriban rəftar edirdilər. Birdən bir neçə uşaq səsi eşitdim. Biri o birinə deyirdi:

“Getmə yanına, xəstədir, sən də xəstələnəcəksən.”

“Hə, hə, düz deyirsən, deyəsən, getmirəm”,

“Gedək oynayaq”

O vaxt anlamırdım düzü. Kamal babanın əsəbi səslə uşaqları səsləyib məndən üzr istəməli olduqlarının səbəbi başa saldı. Kamal babanı dinlədikcə yanaqlarımdan çənəmə doğru nəsə yuvarlanırdı. Sonradan öyrəndim ki, bu-göz yaşıymış.

Pianonun bütün sirrlərini atam öyrədib mənə. Mahir piano ifaçısı idi. Ölkəyə təşrif buyuran qonaqların qaldığı otellərdən ona sifarişlər gələrdi ki, gözəl bir ifa ilə qonaqları məst etsin. Atamla anamın söhbətlərindən məlum olmuşdu ki, həqiqətən də, məst, heyran, aşiq edibmiş. Hətta atama “sehrbaz” demişdilər. Elə indinin özündə də deyirlər. Amma artıq sifarişlərə özü getmir, tələbələrini yollandırır. Onlardan biri də mən idim. İlk dəfə barmaqlarım piano dilimlərinə toxunarkən 7 yaşımdaydım. Qəribə, daha düzünü desəm, o günə qədər eşitmədiyim səs çıxmışdı. Atam hər axşam işdən qayıdarkən məni piano arxasında əyləşdirər, səbrlə öyrənməyimə çalışardı. Bəzən əsəbiləşdiyi də olurdu. Mən nəyisə düz etməyəndə və bunu səhvi dəfələrlə təkrarladığımda piano dilimlərinə vurulan zərbədən doğuş edən səslərdən qorxdurdum. Amma sonrası sakitləşib mənimlə yola davam edirdi. Atamdan soruşanda ki, “mənə acığın tutdu mu?”, qolları ilə məni qucaqlayıb sinəsinə sıxaraq “yox, bala, sənə deyil, piamoya acığım tutdu, mənim oğluma yardımçı ola bilmədiyi üçün” deyib öpərdi məni.

Motsartı sevirdim, elə indi də sevirəm və əbədi sevəcəyəm. O, digərlərindən, «musiqi peyğəmbəri» Motsart günahımdan keçsin, hətta Mostartdan belə fərqlənir. Yeniliklər edərək onu əsrarəngsiz şəkildə notlara köçürən bu dahi həyatın bütün əzab-əziyyətlərinə sinə gərməyi həqiqətən bacarmışdı. Onun dövründə Vyana saray qoxulu musiqiləri zirvəsində ikən, Bethoven öz dühası ilə sələflərinin qoyduğu təməllərə meydan oxuyaraq yerlə bir elədi. Adicə “Eqmont” üvertürasını dinləyən adam onun möhtəşəmliyinə heyranlığını gizlədə bilmir.

Amma musiqidən başqa ikinci sənətim də var. Qurmanam, yəni ləziz təamlar kralı. Anamın barmaqlarının sehrindən yaranıb bu sənət. Bəlkə ailənin yeganə uşağı olduğundan dolayı mənə belə xüsusi qayğı göstəribdir, bilmirəm gerçəkdən, amma yemək zövqümü formalaşmasında anama olan minnətdarlığımı ömür boyu unutmayacam. Hər gün tam fərqli yeməklərlə məni doyuzdurardı, yox, səhv oldu, məni öyrənməyə çalışardı. Hətta mənim “Brayl” əlifbamı da mənimlə birgə öyrənibdir demək olar ki. Atamın yolu ilə getməyə başladığımdan bəri tez-tez anamı restoranlara dəvət edib onun mənə görə əziyyətinin bədəlini ödəməyə çalışırdım, hərçənd bilirəm ki, nə etsəm azdır. Hətta atam arabir qısqandığını dilə gətirərək gülürdü ki, “ananı atanın əlindən olmaz a, oğul” deyirdi. Ailəlikcə qəhqəhələrə boğulurduq.