Həyatıma yüklədiyim nifrətdən,kədərdən,yoxluqlardan öz dünyamı qurdum qəlbimin dərinliklərində.."Mənim Qaranlıq Dünyam"..Allahsızlar Şəhəri.Sənsiz keçirdiyim günlərdə tənhalıq yeyib bitirərkən inamımı sadəcə özümə inanmagı öyrəndim mən.Sənə ehtiyacım olmadıgı fikrinə öyrəşməli oldum.Sənə inandım,sənə inanmıram..Hər iki halda yoxsan.
Varlığına inanmaq belə axmaqcadır,möcüzələr mövcud deyil.sən də yoxsan.Gəlməyəcəyinə əmin idim,ama gözləmişdim..
Heçbirşeyin düzəlməyəcəyini düşünürdüm,heç düzəlmədi də..
Günəşin yetməz qaranlıgımı aydınlatmaya.qarları əritməyə çatır gücün təkcə.Ruhumun buzlarına toxuna bilməzsən.Hisslərimin son sərhədi qoyulub artıq..
Gözlədim,ürəyim soyuqdan buz bağlayana qədər,son ümidlərim qatilim olana qədər..yoxluğunun agrısı inancımı bitirənə qədər..ipi bogazıma keçirənə qədər gözlədim.
Gəlmədin..
Gələcəyinə dair hər ümid daha möhkəm sıxırdı boğazımı..
Sənə inandım,səni sevdim,səni çağırdım..və cavabımı aldım.
