Gecə saat 00.03 idi. Qəfil zəng səsi Əmrahı yuxudan oyatdı. Birtəhər yataqdan qalxıb telefonun dəstəyini qaldırdı:"Bəli, buyurun". Dəstəkdən yaşlı qadın səsi eşidildi:"Axşamın xeyr, oğlum. Bu mənəm, anan, necəsən?" Əmrah qəzəbini boğa bilməyib əsəbi halda soruşdu:" Ana, bu nə vaxtın hal-əhval tutmağıdır?! Səhər zəng edə bilməzdin?". Ana cavab verdi:" Deyəsən, narahat etdim səni, oğlum". Əmrah:" Narahat etdin də sözdü, şirin yuxudan etdin məni". Ana peşman halda cavab verdi:" Oğul, 30 il bundan əvvəl gecənin bu vaxtı sən məni yatmağa qoymadın, şirin yuxumu pozdun və mən səni dünyaya gətirdim, amma zərrə qədər olsa belə, kiməsə gileylənmədim. Əksinə, səhərə qədər yatmayıb sənin necə yuxuya dalmağına tamaşa etdim. Oğul, ad gününü təbrik etmək istədim. Ad günün , şad günün olsun!". Sanki bir anlığa Əmrah özünə gəldi,  səhəri gün neçə aydan bəri görmədiyi anasının görüşünə getmək qərarına gəldi.

Səhər saat 9-da doğma evlərinə daxil oldu; ana yemək süfrəsinin arxasında yuxuya dalmış və elə orada da ruhunu tapşırmışdı. Artıq göz yaşları axıtmağın faydası yox idi. Hər şey gec idi...