xoşbəxtliyi oynamaq əlindəki közdən qurtulmaq üçün onu udmaq kimi idi. . .

kimsə görmədi, hiss etmədi, bilmədi nə hiss etdiyimizi. “əlimizi” salamat görüb “xoşbəxtdir” dedilər. Kimsə baxmadı gözlərimizə ki, içimizdə od tutan ocağın alovunu görə bilsin...

üzdən yaşadıq xoşbəxliyi. Bədənimiz xoşbəxt oldu, ruhumuz yandı... aldığımız hər nəfəs bir az daha körüklədi ocağı. Yaşdıqca yandıq...

elə yandı ki, könül evimiz, bir daha heç kimsəni qonaq edə bilmədik.Bütün xatirələr yandı, hisi hopdu divarlara...

və əbədi bir sükut çökdü...

© Bir dəlinin gündəliyi