Səndən sonra taleyimə uduza bilmirəm...

Səhər açılır,

gecə düşür

qismət deyilən aldatmacanın

qəhqəhələriylə...

Yaşaya bilməmək -

ölə bilməməyin cəzasıymış,

heç bilmirəm ki, adam bu döngüyə necə düşür...

Sonra yeni bir döngü başlayır

əbədi qayıdışın qum saatı kimi...

Hər dəfə sona çatdım dedikcə

başıaşağı dönür həyatın,

oturub gözləyirsən

içindəki həsrətin bitməsini,

növbəti əsəb gərginliyindən qurtulmaq üçün

azca bədahətin gəlməsini...

Gəzişirsən otaqda əllərin qoynunda,

vaxt donur,

sallanıb saatın əqrəblərindən

çəkmək istəyirsən ölümünü qabağa

Yaşayanlar da, yaşadan da buna duyarsız,

nə yaxına yetir səsin,

nə ünün yetir uzağa...

Elə bir yaradanı var ki bu dünyanın,

əməli ilə sevgisi tərs mütənasib:

o dünyaya həsrət çəkmək müqəddəs,

intiharsa hər halıyla qadağan...

İndi səni izləyirəm

yağışlı oktyabr ayının hüzünlü pəncərəsindən...

Dağlara getməli Zərdüşt də daha yaşını ötürdü

Tonqalını öz içindən qaladı o,

odunu da azca səndən götürdü...

Bəlkə cismi ilə ruhunun yaşı tutmadı onun,

bəlkə də səndən sonra özünü belə ovutmuşdu

Bəlkə də on il əvvəl artıq gedib dönmüşdü,

bəlkə də sadəcə bunu unutmuşdu...

Elə gözəl gülürdün ki,

unutmamaq əldə deyildi

İkimiz də məsum sayılmazdıq bir yerəcən:

üzüyuxarı, göyə doğru sal daşlar atmışdıq,

sən susanda o daşlar üzüaşağı gəlirdi...

Ancaq günah səndə deyildi,

günah təkcə elə məndə idi, deyəsən:

çünki sən güləndə mən axmağın

əbədi yaşamağı gəlirdi...