Fikrəti  Adanadan  Donetskə aparan yol, digər  xarici  tələbələr  kimi  yalnız  təhsil  almaq,  elmin  ağuşuna  atılmaq  deyildi.  Bu,  bir  türk  övladının  eşqi  uğrunda  verdiyi  mücadilə  idi.  Fikrətin  Alesiyaya  olan  dəlicəsinə  sevdası  onu,  Türkiyədən  Ukraynaya  çəkib  gətirmişdi.  Üç  il  fasiləsiz  sosial  şəbəkədə  virtual yaşanan  eşqi,  nəhayət  ki,  Fikrət  reallaşdıra  bilmışdi. Adananın “Məcnun” una çevrilən  bu   gənc,  öz  Leylisinin  uğrunda  hər  şeyi  gözə  almış,  Vətəndən  çox  uzaqlarda  qərar tutmuşdu.  Universitetə  də,  məhz   Alesiyanın  eşqi naminə  qəbul  olunmuşdu.  Fikrətin   rus-dilinə  olan  marağı,  ona çox fayda   vermişdi . Hər  kəs, bu  türk  övladının,  bu  cür  yüksək  səviyyədə  rusca  danışmasına valeh  olmuşdu.  İxtisasları  başqa olsa  da,  eyni təhsil  ocağında  oxuyurdular.  Zaman  keçdikcə,  Fikrət   və   Alesiya  məhəbbəti   bütün  Universitetə  yayılmağa  başladı.  Bu  iki  növcavanın  dili,  dini,  adət - ənənələri  fərqli   olsa  da,  onları  birləşdirən  bir müqəddəs  səbəb   vardı – Eşq.

  İki il sonra   Fikrət   qürbətdən  doğma   şəhəri Adanaya   getdi.  Ailəsinə ilk  və  son  sevdası Alesiya  barədə  danışdı.  Atası  və əmiləri öncə  bu izdivaca  qəti etiraz   etsə  də,  zaman  keçdikcə  Fikrətin dəlicəsinə olan   bu  sevgisi  qarşısında  duruş gətirə bilmədilər.   Növbəti ilin yay  tətilində,  Fikrət Alesiyanın   valideyinlərindən   izin   alıb,  öz  Leylisini  Adanaya  apardı.  Adanada  Fikrət   və  Alesiyanın möhtəşəm   qarşılanma   törəni  oldu.  Şəhərin  sayılıb - seçilən  insanları,  nüfuzlu  əşirət  ağaları,  hətta  Fikrətə   orta məktəbdə  dərs  demiş  sevimli müəllimləri də,  Həsən ağanın  imarətinə toplanmışdı.  Ən çox sevinən   isə,  Fikrətin anası  Tutu  Bikə   xanım  idi.  Alesiya  öz  gözəlliyi,  öz  zəkası ilə   hər  kəsi məftun  etməyi bacardı.  Ötən  üç il  ərzində  Fikrət  Alesiyaya türk  dilində  danışmağı   belə  öyrətmişdi.  Alesiya həyatı   boyunca Türkiyədə  olmasa  da,  artıq   Fikrətinin  sahəsində bir çox adət - ənənələrə    vaqif olmuşdu.  Fikrət və   Alesiya tam  15 – gün  Adanada  qaldı.   Bu zaman  ərzində,  Fikrət  onu  doğma məmləkətinin ən  səfalı  yerləri  ilə  tanış  etdi.  Həsən  ağa,  oğlu  Fikrətin  seçimindən  məmnun  qalmışdı.  Tutu  Bikə  xanım  isə,  gələcək  gəlini  olacaq  Alesiyanı   Fikrəti   üçün Allahın   bir lütvü kimi  qəbul   etdi.

  Universiteti bitirmək üzrə idilər.  Cəmi bir il qalmışdı,  həsrətin – vüsala qovuşmasına.  Hələ  Adana  səfəri zamanı  qərara  alınmışdı  ki, gənclər  təhsilini  başa vurduqdan  sonra,  nigahlanıb  dünya  evinə  girsinlər.  Bu  qərara  Alesiyanın ailəsi  də  razılıq vermişdi. Fikrətin  ailəsi   yaxın  zamanlar  üçün  Donetskə  gəlməyi planlaşdırsalar  da,  Ukraynada baş verən  son hadisələr  üzündən bu  xeyir  iş  bir   az yubadılmışdı.  Ukraynadakı  son  olaylar   isə ,  Fikrəti çox  əndişələndirirdi.  Hər   kəs tikan üstündə idi.  Ölkədə  baş  verən  dəyişikliklər,  Kiyevdə  tökülən  günahsız qanlar ölkənin dört bir   yanına   sirayət  etmişdi. Donetskdə  isə, vəziyyət  daha  da çətinləşmişdi.  Bu  şəhərdəki bəzi qüvvələr,  yeni iqtidarla hesablaşmaq   istəmirdi.  Günlər   keçdikcə  vəziyyət daha  da ağırlaşırdı.

 Tam üç  gün idi   ki, Fikrət   Universitetin tələbə   yataqxanasının   həndəvərindən  kənara  çıxa  bilmirdi.  Çox az   sayda xarıcı tələbə qalmışdı.  Donetskdə hadisələrin gərginləşdiyi ilk   günlərdən  xeyli tələbə şəhəri tərk etmişdi.  İki gün idi   ki, Universitetdə   dərslər  tamamilə   dayandırılmışdı. Gecələr  ara - sıra şəhərdə   eşidilən silah səsləri,  nəinki xarici tələbələri, hətta yerli   sakınləri  belə  vahiməyə  salmışdı.  Fikrət iki   gün idi   ki,   Alesiya  ilə əlaqə yarada  bilmirdi.   Rabitə sistemi  iflic vəziyyətdə idi. Nə   yolla olursa – olsun   Fikrət   tələbə  şəhərciyindən  çıxmalı,  Alesiyagilin  Aeroport  yolunun  üstündə yerləşən evlərinə   baş çəkməli  idi. Dünən   gecə,  bir -neçə  dəfə  cəhd  etsə  də,  otaq   yoldaşları  onu  buraxmamışdılar.  Fikrəti indi   yalnız Alesiya və  onu ailəsinin taleyi  narahat edirdi.  Axşama doğru Fikrət  tələbə  şəhərciyibdən  çıxdı.  Hələ  ki,  şəhərdə  sakitlik hökm  sürürdü. Lakin  bu  sükut daha  çox fırtınadan əvvəlki sakitliyə bənzəyirdi. Nə yazıq ki, az  sonra olacaqlardan  xəbərsiz idi,  Fikrət.  Sakitliyin toruna düşən Adanalı  “Məcnun”  alovlu sevdası uğrunda hər   şeyi gözə  almışdı. Öncə mərkəzi yola çıxımaq  və  orada  bir  taksi tapıb  getmək  istəsə  də,  sonra fikrindən  vaz  keçdi.   Kəsə yolla,  “Qələbə”  parkının  içi  ilə,  piyada getməyi  qərara  aldı.  Bu  yolla   Alesiyagilin yaşadığı həyət   evlərinə təqribət 35 - 40  dəqiqəyə  çatmaq  olurdu. Yazda , may  ayında   çox  zaman  Alesiya ilə,  əl - ələ tutuşub bu  yolla ötürərdi  Fikrət,  sevgilisini  evlərinə.  İndi isə,  o  zamanların xiffətini  çəkirdi.  Fikrət səssizcə ,  fəqət yeyin  addımlarla  parkın  içi  ilə Alesiyagilə  gedirdi.   Yarım saat  sonra,  sevgilisinin  hasarının   dibində  idi.  Hava   tam  qaralmamışdı.  Qapını   döymədən  öncə,  Fikrət  hasara  dırmandı,  içəri boylandı.  Qarşıdakı  otaqların  işıqları  yansa   da,  səssizlik  idi. Fikrət iki  dəfə  fışqırıq   çaldı.  Bu səs,  Alesiyaya  tanış   olduğu   üçün  belə   etdi.  Köhnə aşiq - məşuq parolu.  Çox keçmədən  sərvi  boylu,  mavi   gözlü   Alesiya  qapıya  çıxdı.  Aşiqlər   bir -  birlərinə dəlicəsinə sarıldılar. İki günün  həsrəti,   iki il   kimi gəlmişdi,  bu - eşq  divanələrinə.   Fikrət Alesiyanın  əlindən  tutub,  onu   bir  az  kənara,  parkın  qurtaracağında  qurulan  və  “ sevgililər  oturacağı”  adı verilən  daxçaya  tərəf   apardı.  Bura, digər  sevgililər  kimi,  onların da, müqəddəs  eşq məbədləri  idi.  Əyləşdikdən sonra,   bir xeyli  bir-birlərinə  baxdılar.  Baxışlar  danışırdı,  dilin,  dodaqların   demədiyi  çox şeylər deyirdi,  o  məsum,  o  məzlum  baxışlar. Birdən, qəfil  açılan atəş səsləri onları çaşdırdı. Alesiya yerindən  dik atılıb Fikrətə  sarıldı.  Fikrət   Alesiyanın  əlindən  bərk   tutdu   və sonra  parkın  çıxışına  doğru   var gücləri  ilə,  qaçmağa  başladılar.  Artıq  gec  idi,  həm  də,  çox   gec  idi.  İçkinin təsirindən   gözləri dönmüş  separatçılar  onların iki addımlığında  idi.  Üzü  hava  limanına doğru  hücum   əmri verilmişdi. Qarşıya çıxan  hər  nə  varsa,  istər  hərbiçi,  istər  mülkü,  hər  kəs  separatçı  komandirin  tapşırığı   əsasında   məhv  edilməli  idi.  Aramsız  yağdırılan  mərmilər   öncə Fikrətin   köksünü  dəlib keçdi.   Alesiya  yıxılmaqda   olan  Fikrəti  qollarının arasında  saxlamaq   istəsə  də,  az sonra özü  də,  aldığı güllə   yaralarından  yerə   yıxıldı.  Həyatda olduğu  kimi,  son  nəfəslərində  də,   bir  -  birlərinə  sarılaraq  soyuq  torpağa  düşdülər.  Son  nəfəslərində  belə, baxan  baxışlarda bir eşq,   bir yarımçıq sevda alovu  vardı. Qara  torpaq,  yavaş- yavaş  iki  sevdalının  isti  qanlarını   canına  çəkirdi.   Ruhlar eşq dərgahında təcalla  etsə  də,   cansız bədənlər  hələ də, torpağın qoynunda idi...