Sevgidən qurulu bir evim vardı,
Həsrətin yelləri əsənə kimi.
Sevdiyim o qızla xoşbəxt idim mən,
O məndən inciyib küsənə kimi.

Gecikdim ilk eşqin son qatarına,
Eşq adlı biletim əlimdə qaldı.
Uşaq tək sevinib çıxmışdım yola,
Sevincin yerini qəm-kədər aldı.

Axdı gözlərimdən hicran adlı yaş,
Ürəyim köksümdə bir közə döndü.
Məni bu həyata bağlayan ümid,
Düşən bir ulduz tək əbədi söndü.

Nə vaxtsa yenidən üz-üzə gəlsək,
Tanıya biləcək görəsən məni?
İllər öncəsində bir söz demişdi,-
“Unuda bilmərəm heç zaman səni”

Mən onu gözlərəm ömrüm uzunu,
Ömrümün sonuna yetişə bilsə.
Cənnəti ölməmiş seyr edərəm mən
Son dəfə ürəkdən üzümə gülsə...