-  Baba, mənə bir nağıl danış.
-  Yaxşı. amma diqqətli qulaq as və sonra gözlərini yum, yat.

Çox - Çox illər öncə havası ilə dillər dastanı olan, yaşıllığı ilə insanın qəlbini oxşayan, səsində saf gözəlliyi yansıdıb cəhcəh vuran quşları olan bir çəmənlik vardı. Heyvanlar bu çəmənliyin xoş ətrini duymaq, yaxınlıqdakı göldən su içmək üçün bu çəmənliyə üz tutardılar. İnsanlar çəmənliyin otlağı üstündə uzanıb havasını çiyərlərinə hopdurmaq üçün yollarını bu çəmənlikdən salardılar. Bura pisliyin, nifrətin və qorxunun olmadığı yer idi. Nə insanlar heyvanlara toxunar, nə də heyvanlar insanlardan çəkinərdi. 

Amma Bu çəmənliyin daha bir özəlliyi mərkəzində olan böyük bir ağac idi. Ağac çəmənliyin ortasında ucalıb ona başqa bir əzəmət bəxş edirdi. Gecə düşəndə qürub edən Günəş sanki ağacın budaqları arasından daha möhtəşəm görünürdü. 

Çəmənlik insan, heyvan, bitki və təbiətin dörd ünsürü ilə birlikdə xüsusi bir sehrli harmoniya daşıyırdı, amma bu çəmənliyi fərqli edən daha bir şey mərkəzdəki ağac idi. Ağacın digər meşə ağaclarından fərqi onun üzərində yalnız bir yarpağın olması idi. İnsanlar ağacla yarpaq arasında olan bağlantıya heyran qalmış, onlarınkını ilahi məhəbbət adlandırmışdı. Heyvanlar bir - birinə bu qədər bağlı aşiq olan ikilini heç bir -birindən ayırmaz, heç bir heyvan o yarpağı yeməyə cəhd etməzdı. 

Ağac köküylə torpaqdan su sorub yarpağı özü içirər, budaqlarını həmişə Günə hansı tərəfdədisə o tərəfə yönləndirib onu Günəşləndirərdi. Yarpaqdakı rəng digər ağaclarkından fəqlənirdi, çünki sevgiylə bəslənilib, sevgiylə saxlanılırdı. Onu görən insanlar yarpaqdakı yaşıllığı sevginin təcəssümü adlandırırdılar. 

Amma hər payız yarpaq, ağacdan qopub düşər, saralar v torpağa qarışardı. Hər yaz öncəsi ağac üzgün keçirdiyi qış ardından yeni tumurcuq cücərdər, yeni sevgili yarpağına qovuşardı. Çox insan Ağacın hər qış yeni sevgili edindiyini düşünürdü. Amma həqiqəti çox az insan bilir, çox az varlıq başa düşür və yalnızca Ağac yaşayırdı.

Bir gün yolunu bu çəmənlikdən salan yaşlı bir kişi və nəvəsi ağacı görmək üçün çəmənliyin ortasına qədər gəldilər. Nəvə çəmənlik, Ağac və Yarpaq haqqındakı rəvayətlərlə böyümüşdü. Həyatı yeni yeni öyrənən və qığılcımlar parlayan gözlərlə Ağacın əzəmətini izləyirdi. Babasına çevrilib "Babacan, əgər ağac və yarpaq arasındakı sevda bu qədər möhkəm və ilahidisə, necə olurki, Ağac hər yaz yeni yarpağa sevdalana bilir. Axı qəlb yalnızca bir sevdanın vurğunudu."

Baba Ağaca baxdıqca gənc yaşlarını, kənddən çıxıb Min möhtəşəm Günəş qədər gözəl olan Sevdalısı ilə görüşmək üçün bu çəmənliyə gəldiyi günləri xatırlayırdı. Bir vaxtlar bu ağacın altında Sevdalısı ilə oturmuş, Sevdalısına baxıb qəlbində ən az Ağac və Yarpağın sevdası qədər ilahi sevginin dadına baxmışdı. Sevgisi ilə 45 illik bir həyat yaşamışdı baba və bir neçə il öncə Həyat Yoldaşı onu bu fani dünyada qəlbində böyük bir sevgi ilə tək qoyub getmişdi. Tez tez bu çəmənliyə gələr, burda qəlbində yaşatdığı xatirələrinə dalardı. Gözlərindən axıb yanaqlarını sığıallayan göz yaşını silmədi. Çünki Yoldaşına söz verişdi, o yaşları Ondan başqa heç kim silməyəcək deyə.. Nəvəsinin başını sığallayıb "Dinlə, Ağacla Yarpağın sevdası dəyişilmir heç vaxt. Onların sevdası daim davam edir."

Nəvə Təəccüblü gözlərlə bir Babaya, Bir Ağaca baxırdı.  "Axı, Baba hər yaz yeni yarpaq tumurcuqlanır Ağacda."

"Bax övlad, Nənə bizim kənddən köçüb daha gözəl bir yerə(Bu cümlələri deyəndə səsinin titrədiyini nəvəsinə hiss etdirmək istəmirdi)  gedəndən sonra bu ağacın altında çox oturub yarpağı onun üzərindən necə düşdüyünü izləmişəm. Yarpaq hər il eyni yerə düşür. Və qış boyu torpağa qarışır. Səncə bütöv bir mövsümü, yarpağın bütöv bir ömrü boyu Sevib onu qidalandıran, Günəşə çevirən bir Sevdalı Ağac Onun eləcə torpağa qarışıb məhv olmasını izləyər mi? Yox. onu qəlbində yaşadar, Onun xatirəsini, Ondan qalan hər şeyi özüylə gələcəyinə aparar. Xəzan etmiş Yarpaq məhv olmur, zərrələrə ayrılıb torpağa qarışır. Qış boyu torpaqdan onu sorub, öz içində isidir Ağac. Yaz gələndə həmin zərrələrdən yaradır yenə Sevgili Yarpağını.. Sevgi itmir, Sevdalı dəyişmir. Hər münasibətin enişi də, yoxuşu da olur. Qəlbində böyük sevda daşıyanlar istər qış olsun, istər xəzan. Öz Sevgisini qoruyar, Öz Sevdalısını qoruyar qəlbində. O sevdadan yenidən inşa edə bilər zədələniş yerləri. Qəlb fincan kimidi, Su doldurub içdiyimiz kimi Qəlbə sevgi doldurub qidalanar Ruhumuz. Amma fincan qırıldı deyə Su içməkdən vaz keçdikmi? Qəlb zədə aldı deyə Sevdamızdan vaz keçərik mi? Yarpaq hər Yaz Möhkəm, yıxılmaz sevgisi ilə yenidən dirilir Ağacın. Ağacı mühakimə etmə, Heç bir Sevdalı qəlbində incidən daha saf sevgi daşıyırsa, günahkar və batilkar ola bilməz, Övlad.. Ola bilməz. Həmişə Sev. Sev ki, yaşadığını hiss edə biləsən.."

Günəşin ən gözəl parladığı yerdə, Ayın ən gözəl bədirləndiyi yerdə, qısqanc kinin, nifrətin və pisliyin olmadığı, sevgidən anlayışdan və inamdan yoğrulmuş bir Çəmənlik var. O çəmənliyin müqəddəs Sevdası, Müqəddəs Ağacı və Müqəddəs Yarpağı var. Bir birini böyük bir müqəddəsliklə Sevən Ağac və Yarpaq. Hər qəlbin sahib olmaq istədiyi müqədəsliyə sahib olan tək Sevən....