Yenə gecə sakitliyi…. yenə həzin musiqim…. yenə otaqdayam…. tənhayam…. əllərimdə fırça rəsmlərimi çəkirəm hamısı qara və boz…. insanlığın içini

…mən səni tanıdım… mən səni sevdim… sevgini daddım və anladım ki, bu dünya… bu dünya bir cəhənnəmsə…. sevgi onun ocağıdır… gözlərini dəlicəsinə saatlarla izləməyim….. indi həmin gözləri yarada bilmirəm…. çünki bütün insanlar kimi səndə bir yalan idin… gözlərində… sevgi dolu sözlərində…. hamisi yalan idi…. bütün günlərim eyni…. eyni otaqda...

Gecə saat 03-53….. küçədə narın yağış yağır…. otaq tüstü…. stolun üstündə... bir fincan kofe… bu mənzərəni Mozart daha da canlandırır….

İndi mənim ən yaxınım tənhalıq… sevgilim bir fırça… dostlarım isə notlarımdır…

Səni tanıdım… insanları sildim ürəyimdən…. sevgini basdırdım… necəki səni basdırdım…. sen getdin hər şeyi… özünlə apardın… 
Mən nə yazıçıyam… nə rəssamam… nə bəstəkar… sadəcə bu dünyanın cəhənnəmini görən bir bəndə… hərdən darıxanda rəsmlərini çəkir….

onu canlandırıb söhbət edir…. bir yerdə həyatin niyə belə ədalətsiz olduğunu söyləyirdik… dəmək bu dünyada olmadı… soyuq mart gecələri tənhalığımı sıxır… ruhumu incidir… burda olsaydın… musiqiləri dinləyib bu dünyadan….. öz dünyamızdan danışardıq… iki nəfərlik…

pəncərəsin tor basmış dünyamız… o dünyaya gəlib getsələrdə o pəncərədən baxa bilmirlər…. bu dünyanın mühitinə uyğun gəlmir…. dözməyib məhv olur…..

Gözlə gələcəyəm yanına gec-tez….. bir gün….…