Gözlərim  yalnız  cəhənnəmə  baxır  sanki.Qaranlıq  bir  dünyada  ağlayan  minlərcə körpə, və  ən  pisidə  aclıqdan  ağlamaları. Peşmanlıq hissi keçirən  analar,kaş  ki  belə  bir  dünyaya  gətirməsəydim deyə  düşünən  minlərlə  ana.

Gah  sağa  baxıram  gah sola, səbəb axtarıram,bu  dünyada  bir  az daha  qalmaq  üçün  sadəcə bir səbəb. və  gözlərim  gəzərkən   5-6  yaşlarında  iki uşağın   ayaqları yalın  olan uşaqların oyunlarını  gördüm   ac olduqları  hər  hallarından  bilinirdi. Və  mən yenə fikirləşirdim ki onlar  bu  ac  halları  ilə oyun  oynayırlar  deyəndə gözlərim  onların  gözlərinə  sataşdı  o  iki uşağın gözlərinə  və üz   təbəssümlərini  gördüm;diqqətlə baxdıqca  umud  görünürdü gözlərində onların.   Oturub  bir  yerdə saatlarca düşündüm;  əslində  mən  səhv   yerə  baxırmışam deyə,  mən onların ayaqlarına yox  üzlərinə baxmalı idim, çünki  onlar hər nə qədər  ayaqları  yalın, qarınları  ac olsada  onlar  həyatlarından razı və  onlara  gəlib  kömək edəcəklərini bilirdilər.  Belə bir cəhənnəmdə  cənnət  quran 5-6 yaşlarında uşaqların öz  həyatlarından razı olduğunu və umudun nə olduğunu  öyrəndim.