Di, gəl indicə hamamdan çimib çıxan dindara başa sal ki, ay allahın gözdəniraq bəndəsi, axı bayaqdan bir tonluq çəndəki suyu israf etmisən. Niyə? Qəsdin nədir?
Niyyətin, allahın nəzərində yüksəlməkdirsə, bəs su damcılarının günahı nədir? Ki, suyu dəqiqəbədəqiqə ovuclarına dolduraraq israf edirsən.
Deməli, allahın hüzurunda zəlil olmağı qəbul etmək, göylərin hegemon fərdinin diqqətini çəkmək, ümumən bədəni başdan-ayağa təmiz saxlamaq, islam inanclı müsəlmanların hoqqabazlıqlarından xəbər verir.
Onlar şeytanı, mələyi, hətta imanlı bir kəsi ustalıqla aldatmaq bacarığına sahibdirlər. Bu sahədə onların peşakarcasına mahirliklərinə söz ola bilməz.
Deyək, bu əməlləriniz də cəhənnəm, bir kənara. Üstəgəl, hamamda yuyunmağın ardınca namaz niyyəti üçün dəstəmaz almağın nə faydası var? Bunun mənası nədir?
Elmi tezislər təsdiqləyir ki, Məhəmməd peyğəmbər başqa bir dinin müqəddəsliyini məhv etdikdən sonra, özünün şəxsi ideoloji aspektini, yəni islami analizlər çərçivəsini təbliğ etməyə başlayır.
Hərçənd ki, o din bütçülüyün qənimi oldu, nəticədə.
İslamiyyətin diqqətcil əfəndisi ürəyinin dərinliyində əsas məqamdan agah idi, bəlkə də. Və ya çox gözəl dərk edirdi ki, bütçülüyün bədbəxtçiliyi üzərində heç vaxt islamın xoşbəxtçiliyi var olmayacaq. Bu bir iflasın acı sonluğudur, yəqin. Süqutudur.
İş bununla yekunlaşmır, eyni zamanda Məhəmməd peyğəmbər pinti, üst-başı daima iylənən, murdar xislətli, vəhşiliyə adət etmiş, üstəgəl xalqlar arasında iman xətrinə belə olsa hörməti, nüfuzu olmayan ərəblərə “İslam”ın ən əsas mahiyyətini anlada bilmədi.
Təəssüf! Ona kimsə vaxt ayırmadı, adicə qulaq asmaq naminə. Ehtimal ki, həm Məhəmməd peyğəmbərin, həm də onun elçisi olduğu dinə iman gətirən müsəlmanların insanlığa məxsus əqidə bağlılığında kasadlıq sezilirdi. Və yaxud, başqa ehtimallar.
***
Nənənimin nənəsinin ulu nənəsi deyilənə görə bir gün vaxt tapıb Məhəmməd peyğəmbəri görmək üçün Məkkə-Mədinə tərəflərə üz tutur. Az gedir-çox gedir, nəticədə iynə boyda yol gedir.Günlərdən bir gün o istədiyi yerə gəlib çatır. Və s, və s.
Bu yanından o yanına qədər istədiyim kimi nəql etmək istərdim, bu uydurulan rəvayəti. Ancaq, dediklərim hazırki dövrdə öz əksini hədislərdə tapacaq. Bu isə çox qorxuludur.
***
Bir vaxtlar qonşuluqda yaşayan Ülkər nənə ölənədək namaz qıldı, lakin bir dəfə də olsa allahın birpərdəli surətinə, onun işıqlı cizgilərinə rast gəlmədi. O, bu dünyada ilahi nemətlə mükafatlanmadı.
Baxmayaraq, allahdan üz döndərmədi. Fikrimcə, daha dəqiqi o, əqli kəsəndən bəri inandığı varlığın mövcudluğunu bu yaşdan sonra yoxluq şəklində özünə sindirə bilmədi.
Um-küslüyü nəzərə almasaq, Ülkər nənə ötəki dünyaya təəccüblə dolu suallarla getdi. Hələ onun can verərkən gözü açıq olduğundan danışmıram.
O biri qonşumuz Vaqif baba isə bütün günü içki şüşələrin yanında vaxtını keçirirdi. Əyyaş idi. O da pis əməl törətməkdən uzaq birisi idi.
Hazırda ikisi də dünyasını dəyişib. İndi, di, gəl, hər ikisinin o biri dünyada hansı yerdə olduqları haqqında baş sındır. Qəliz məsələdir, vallah.
Namaz yolu ilə ərəbləri tənbəllikdən xilas edən, onları psixoloji sarıdan təkmilləşdirən, ən azından onlara fiziki məşğuliyyət qazandıran Məhəmməd peyğəmbərin özü sağ ikən namaz qılıb, sizcə? Bu barədə düşünmədən olmur. Faktlar isə yoxdur.
***
Bütövlükdə, bayaqdan deyilənlər bir kənara. Söhbət təmamilə başqadır, əslində. Əsas məğz bir müsəlmanın sosial həyatının təmini və onun yaşayış prosesinə uyğunlaşmasıdır.
Orta Şərqdə Fələstin tarixinin xüsusi siması hesab edilən və fələstinlilərin ümid çırağına çevrilən Yasər Ərəfat, zatən sağlığında Fələstin-İsrail arasındakı isti münasibətlərə soyuq su çiləmişdi. Dostluq naminə bağlanan bütün lentləri “qayçıyla” sonsuzadək kəsmişdi.
Xalqın gözündə xilaskar obrazını əldə edən bir inqilabçı unitazın kəşfində yekdil olan yəhudiləri bu əməlinə görə sərt şəkildə qınamışdı. Unitazın şeytan aləti olduğunu deyirdi.
Belə ağılsız davranışlar həmişə istənilən siyasi şəxsiyyətin xronoloji həyatında silinməz ləkə izi qoya bilir. Əfsus ki, o xalqına zərbə vurmuşdu, bu əməli ilə. Bu isə bağışlanmazdır.
Təsəvvür edin, bütün fələstinliləri unitaza qarşı cihad eləməyə çağıran Yasər Ərəfat, bəlkə də o biri dünyada bu hərəkətini yada salıb özünə doyunca güləcək. Kim bilir?
Əgər, günbəgün Qüdsdə qızğın savaş hökm sürürsə, günahsız insanlar heç uğruna güllələrə tuş gəlirsə, əlbəttə bunun səbəbkarı, eləcə də əbədi günahkarı Yasər Ərəfat və onun kimi adamlardır.
Sözsüz ki, islama kor-koranə inanmaq və optimallıq önündə susmağı seçmək, üstəlik susaraq hər şeyi “düzgünlük” qismində təsdiqləmək müsəlmanların əbədi məşğuliyyətidir. Buna hoqqabazlıq da demək olar.
Fələstində Ərəfat kimi insanların dediklərini düşünərək, hafizələrdə analiz etmək fələstinlilərə aid xüsusiyyət deyil. Belədirsə, bu bir liderə şəkk hesab olunur.
Beləliklə, müqəddəs Qüds şəhəri səmavi kitabla mükafatlanmış yəhudilərlə ərəblərin cəhənnəminə çevrildi. İndi də çıxılmaz yolların bədəlini allaha inanmaqdan və ona sığınmaqdan başqa günahı olmayan insanlar ödəyir.
Bugünədək Qüds su əvəzinə hər iki xalqın qanını ilə qidalanır. Məhz, cahillik budur. Nə qədər yağış yağsa da, külək əssə də insan qanı ört-basdır edilmir, oralarda. Qan izi mütləq torpağın üzərinə hopur. Qanı isə qan yuyur, başqa heç nə.
İslam inanclı dindarların zənnincə, aftafadan imtina edilərsə, 14 əsrlik din tarixi ayaqlar altında tapdalanar. Əlləri aftafanın lüləyindən axan su ilə yumaqla da israfçılığın qarşısını almaq mümkün olar.
Mənim düşüncəmə görə, müsəlmanlar həmişə “düşünmək və savab qazanmaq xatirinə nəsə düşünmək” xislətinə sahibdirlər. Bu da yaxınlıqda uçurumun olmasından xəbər verir, ya da bir işarənin.
Bilirəm, çoxları nə demək istədiyimi anlmayacaq, bu yazımda. Bəlkə də oxucu yazımı bir neçə dəfə oxuyacaq, anlamaq üçün. Fikrim odur ki, artıq, “dinsiz qavrayışlar metodları sistemi” tezislərini yaratmağın vaxtı çatıb.
Heç olmazsa, insanlar həyatdan heç nə ummadan, qarşılıq gözləmədən yaşamağın üsullarını tapmalıdırlar. Bu vacibdir. Hələlik, belə.
