Uşaqlıqdan həkim olmaq arzusundaydım. Ağ xalat o zaman mənim üçün paklık rəmi idi. İllər ötdü.

Amma indi əlimdə başqa sənətim olsa, günü bu gün xalatı soyunub ataram.

Əvvəllər hər şey tamamilə fərqli idi. Soyuqqanlı idim. Düşünmədən abort edirdim. Anaları stola çıxardıb, əlim əsmədən cana qıyırdım. Bilə-bilə. Sanki qəssab idim, ət doğrayırdım. Bir insanı yox edirdim. Bu, mənim üçün adiləşmişdi.

Məni günahlandırmayın. Günah analardadır, mən öz işimi görürəm. Cəmiyyətin iyrənc qanunlarına görə ana öz övladını öldürmək istəyir. O gün biri gəlmişdi. Yoldaşı deyirdi ki, əgər qızdırsa, evə qayıtma. Qızı götürtdürdü. Evdəkilərdən xəbərsiz hamilə qalanlar da olurdu. Yalvarırdı ki, uşağı götürün, başımı kəsərlər. Əslində bir tərəfdən özümü xilaskar sayırdım. Məsum canı almaqla ailəni xilas edirdim.

Neçə-neçə diplomlar, sertifikatlar, mükafatlar almışam. Bütün klinikalar “ən yaxşı ginekoloq” kimi məni axtarırdılar. İşimin peşəkarıyam. “Uşaq qatili”yəm.

Amma artıq iyrənirəm. Özümdən, işimdən, xalatımdam...