Uzaqlaşmaq istəyi yaranır.Hərşeydən.Özümdən qaça bilmərəm axı.Necə edəcəm?!Özümdən qaçsam da hara gedəcəm ki?!Bəlkə də tək problem mənim ruhumun çıxılmaz yolları idi.Susurdum tez-tez,ya da kefiz olurdum.İnsanlar sual verirdi.İnsanlar həmişə sual verir.Həqiqətən mraqlıdır mı onlar üçün bilmirsən.Onlar-insanlar həmişə sual verir.Həmişə danışır.Oları susdurmaq üçün ya gərək onların istədiyi kimi davransan ki mən bunu bacarmazdım (həyatda həmişə öz bildiyim yolu getməyi üstün tutmuşam)ya da onlardan uzaqlaşmalıydım ki onlara hesabat verməyim.Sənə nə də demək olmur.Sanki dinləyən var mı ki?!Qulağımı bağlasam hər.şeyə.Onda sevdiklərimin səsini eşitmiyəcəm.Gözlərimi yumsam edilən səhvlərə onda isə sevdiklərimi görməyəcəm.Hərkəsin problemi olur.Əsas məsələ o vəziyyətdən çıxa bilməkmiş.Mən də bunu qaçmaqda görürdüm

Düşünürdüm.Artıq ətrafımda o qədər insan yox idi.Hətta gündən günə ələkdən keçən qu dənəcikləri kimi qalırdılar o tərəfdə.Məndən uzaqda.Ən gözəli isə bundan həzz almaqdır.Amma mən sıxılırdım.Axı nəyə lazım idi sənin qayğına qalmaycaqların əhatəsində omaq.Məgər bu qədər önəmlimi?Əlbəttə ki hə deyib susasım var amma demirəm.Qürurumu əzdirmiyəcəm sizlərə bu dəfə.Bu dəfə susacam ama siz anlamayın deyə.Həqiqətən anlamayn.Kitablarım var mənim.Mən onlarda tapdım özümü.Siz olmasanızda olar deyəcək cəsarətim də yoxdur ki.Lənət olsun.Yenə fikirlərim qarışdı.Deyəsən yatmaq zamanım çatıb.Durum çayımı içim yenə gedim öz dünyama.Bəlkə sakitlik tapdım