Arvadı, atı, iti, bir də çomağı vardı

Təpənin üstə qalxar, çomağına söykənər, yamacda basdırılmış

Qəbirlərə baxardı

Buludxan.

əvvəl arvadı öldü

sonra at

sonra da it.

Həyatda söykənəsi bircə çomağı qaldı

Buludxanın.

Ağlamadı yuyulsun, çirkləndi kir oldu gözləri

O qədər bir yerə zilləndi birləşdi, bir oldu gözləri

Təpənin üstündcə lal-dinməz kor oldu gözləri

Dünya daha görünmədi

Buludxana.

Nə su içdi, nə ağzına tikə qoydu

Yeməsə də, içməsə də

Kimi ona su apardı, kimi ona kökə qoydu

Buludxanın acığına Buludxan bu kökə qoydu

Buludxanı.

Hərdən ölü zənn etdilər, gedib gördülər diridi

Təpə üstə bir çomağdı, bir sümükdü, bir dəridi

Kişi dönüb ana oldu

Nə qədər dərd yuxuladı, nə qədər ağrı kiridi

Buludxanda.

Bir gecə şimşəklər çaxdı, göy gurladı

Və sel basdı bütün kəndi.

Gəldilər ki, aparsınlar, bircə kəlmə “gedin” dedi.

O gecə təpənin üstə

Ölümlər xəcalat çəkdi, Əzrayıllar üzr istədi

Buludxandan.