David addımını qapıdan çölə atanda ani olaraq, qızılı, bərq vuran günəşin şüalarından gözləri qamaşdı və özü də bilmədən atasının əlindən yapışdı.

Bu gün sanki qızmar yayla yaz arasındakı buzları əridən ilin ən isti günlərindən biri idi. Ata və oğul ənənəyə sadiq qalaraq,  həmişəki kimi birlikdə bərbərxanaya yola düşməyə hazırlaşırdılar.

Cədvəl isə dəyişməz olaraq qalırdı. “Sənin saçlarını azaltmaq vaxtı çatıb,” Davidin atası arasında siqaret olan iki barmağını onun saçlarına tuşlayaraq təntənəli mərasimin yaxınlaşdığına işarə edərdi. “Deyəsən, bunu mən etməli olacam. Qayçını  hara qoymusan, Canet?”

Bəzən isə, atası qonaq otağı boyunca onun arxasınca qaçıb, qulağını kəsəcəyi ilə qorxudardı. David uşaq olanda həmişə həyəcanlanar, doğrudan da qulağını itirəcəyinə inanıb ağlasa da, artıq  çoxdandır, bunlara inanmayacaq qədər böyümüşdü.

Cənab Samuelin bərbərxanası kartof dükanının yuxarısında dik pilləkənli, uzun bir otaqda yerləşirdi. Hər dəfə eyni qayda ilə çıxıb-düşən daimi müştərilər, sanki, hər ayaq basdığı pilləkənlərə öz damğasını vurmuş, hər kəs burada bir oyuq açmışdı. David isə addımlarını atası kimi sərrast ata bilməyəcəyindən qorxduğu üçün həmişə onun arxasınca irəliləyərdi.

David bu bərbərxananı çox xoşlayardı- bura onun getdiyi heç bir yerə bənzəməzdi. Siqaret, kişi və saç yağının qoxusu olmadan isə, bura uşaqsız ev kimi susuz dəyirmana bənzəyirdi. Bəzən də kartofun iyisi qəfil gələn qonaq kimi müştəriyə qoşulub, pilləkənləri qalxar, qapı açılanda isə növbəsini gözləyən bütün kişilər eyni ahənglə başlarını yuxarı qaldıraraq gələni salamlayardılar.

Otağın lap sonunda, bərbər stulunun döşəməyə bərkidildiyi yerdəki  şəkil çərçivələrini cürbəcür saç düzümü olan kişilərin çoxdan dəbdən düşmüş müxtəlif ağ-qara rəsmləri bəzəyirdi. Buradakı ağır, vaxtı keçmiş, bərbər stulu də cənab Samuel kimi fısıldayar, ağcamaya yoğun, peysəri isə yastılanaraq, oturacağın çəkisini nizamlayardı.

Stulların qabağında duşla bəzədilmiş dərin taslar və krana birləşmiş uzun metal borudan, sanki heç kəs istifadə etməmişdi. Tasların arxasından asılmış güzgülərin hər iki tərəfindəki rəflər isə cürbəcür plastik daraq (bəziləri içi mavi mayedən ibarət şüşə qaba dürtülmüşdü), təraş qabı, qayçı, ülgüc və on dənə səliqə ilə piramida şəklində qalaqla düzülmüş açıq qırmızı rəngli Bril kremləri ilə dolub daşardı.

Müştərilərin  oturduğu arxa otaqda isə sükutu yalnız fasilə zamanı cənab Samuelin siqaretindən ətrafa yayılan çərpələng quyruğutək havada burulan bozumtul dumanın zühuru pozurdu.

Davidin növbəsi çatanda isə, bərbər tünd qırmızı rəngli dəriylə örtülmüş taxta parçasını stulun kənarlarından keçirərək yerləşdirər və bununla da balacanın saçını kəsmək üçün əyilməyə ehtiyac qalmazdı. David isə keçi kimi onun üçün hazırlanmış dəzgaha dırmaşardı.

“Balaca, bu sürətlə böyüsən, tezliklə bu dəm-dəzgaha ehtiyac qalmayacaq, özün stulda oturacaqsan,”- bərbər dedi.

“Əlaaa,”- David  sevincdən qarşısındakı güzgünü unudub, atasına baxmaq üçün ətrafa boylandı. “Ata, eşitdin, Samuel əmi dedi ki, tezliklə heç bir taxta lazım olmayacaq,  özüm stulda otura biləcəm!”

“Eşitdim, oğlum, eşitdim,” atası gözünü qəzetdən ayırmadan cavab verdi. Qorxuram ki, Samuel əmi o zaman sənin saçına görə məndən daha çox pul istəyə”.

“Ən azı ikiqatını alacam səndən,” Samuel Davidə göz vuraraq dedi.

Nəhayət, Davidin atası gözünü qəzetdən çəkib, ona boylanıb baxan oğluna güzgüdən nəzər saldı. O, gülümsəyirdi.

“Səni bu taxtanın üstünə öz əllərimlə oturtduğum hələ də yadımdadır, indi isə…” o köks ötürdü.

“Onlar həmişə uşaq qalmırlar, bəlkə, düz demirəm bəylər,”Samuel sözə qarışdı. Bərbərxanadakı bütün kişilər razılıq əlaməti olaraq başlarını tərpətdi. David də onlara qoşuldu.

Güzgüdə cənab Samuelin tamam bürüdüyü və yun bağla boyunluğuna bərkitdiyi uzun, neylon bürüncəkdən boylanan balaca baş isə onun gözündən qaçmazdı. David aradabir iş başında olan bərbərə nəzər salmağı da yaddan çıxarmırdı. Hər dəfə bərbər onun yanından keçdikcə, saçını darayıb qayçıladıqca üfunətli tər və odekolonun qarışıq iyi ətrafı bürüyərdi.

Bərbərin ayaqlarını sürüməsini və qayçının sakit avazını çıxsaq, David sanki səssiz, tamamilə başqa bir dünyada idi. Pəncərənin o tərəfindən isə bir neçə balaca buludun yavaş-yavaş binadan keçərək, onlara tərəf gəldiyi görünürdü.

Onun yuxulu göz qapaqları saçları ilə eyni ahəngdə, qar dənəcikləridək bürüncüyə düşmüş, özü isə artıq kişi kimi stulda oturduğunu,onun üçün ayrılmış xüsusi taxtanın isə bir küncdə divara söykəndiyini xəyal edirdi.

O, elə hey xalasının Milad bayramı münasibətilə ona bağışladığı Bibliya hekayələrindən bəhs edən şəkilli kitablardan-*Delilahın Samsonun saçını kəsməsi barədə olan kitab haqqında düşünürdü. David qorxurdu ki, bununla, o da eynilə Samuel kimi gücünü itirəcək.

Cənab Samuel işini qurtaranda, David kəsilmiş saç qırıntılarını təmizləyib, üz-gözünü ovuşduraraq oturacaqdan aşağı tullandı. Döşəməyə baxanda isə, ondan qabaq əyləşən kişilərin şabalıdı, boz və qara saçlarına qarışmış qalın sarışın saçlarını gördü. Bir anlığa, o, aşağı əyilib,  kəsilmiş sarışın tellərini yerdən toplamaq, onları başqalarından ayırmaq istədi, ancaq, buna vaxtı yox idi.

Onlar çölə çıxıb, səkiyə çatanda, günəş hələ parıldasa da, artıq səhərki əzəmətini itirmiş, öz taxtından düşməyə hazırlaşırdı.

“Cavan oğlan, indi isə gəl gedək, ananı çay hazırlamaqdan xilas etmək üçün evə bir az balıq və kartof alaq,” Davidin atası bunu deyib, küçəylə üzüyuxarı qalxmağa başladı.

David həyacanlanaraq, bərk-bərk atasının əlindən yapışdı. Yoğun barmaqları ilə onun əlini şəfqətlə sıxan atasının ovcunu isidən şeyin öz saçının olmasını hiss edəndə isə balaca çox təəccübləndi.

 ***Bibliyada Delilah Samsonun saçını kəsərək fövqəl gücünü itirməsinə səbəb olmuşdu.

http://literary.agta.az/2014/04/06/david-bərbərdə-ken-elkes/