Başı bərk ağrayırdı. Beynində nəsə uğultu var idi. Elə bil zavodda düz mühərrikin yanında dayanmışdı. Alnını ovuşdurub, gözlərini açdı. Maşında idi. Ona nə olmuşdu? Hər şeyi xatırlamağa başladı. Hə, fizika hazırlığında idi. Birdən tanımadığı, ümumiyyətlə heç üzlərini görə bilmədiyi kimlərsə gəldi. Rauf müəllim yaman narahat oldu. Sonra ona çölə çıxmamağı tapşırıb, özü getdi. Əvvəl səs-səmir gəlmədi. Amma qəfil bir mərəkə qopdu, gəl görəsən. Silah səsləri, qışqırtı. Sonra, sonra?... Rauf müəllim içəri gəldi. Əlində də nəsə vardı. Amma qorxudan, həyəcandan nə olduğunu heç anlaya bilmədi. Hə, sonra da huşunu itirdi deyəsən. Amma ömründə huşunu itirməyib. Həm də nə qədər həyəcanlı olsa da, özündən getmək həddində deyildi. Bəlkə də özündən xəbəri olmayıb, necə huşunu itirdiyini heç hiss etməyib?! Çünki Rauf müəllim onu sillələdi, özünə gəl dedi, çiynindən tutub silkələdi. Hə, hə... Belə də olub yəqin. Vay, nə pis olub. Onda bəs indi haradadı? Kimsə onu maşının arxa oturacağında uzandırmışdı.
Maya yerində dikəldi.
-Hm, özünüzə gəldiniz? – müəlliminin səsini eşitdi.
Sükan arxasında əyləşən Rauf key-key nəzərlərlə ətrafı süzən qıza baxdı.
-Nə baş verir? – Maya soruşdu. Amma, dolub durmuş, ağlamağa hazır bir səslə.
-Heç nə Maya, heç nə! Sizə noldu belə?
Maya özünü tamam dikəldib, əyləşdi. Dağılmış ipək saçlarını əli ilə arxaya hamarlayıb, azacıq susdu.
Tamamilə özünə gəlmişdi:
-Onlar kim idi?
Rauf qaşqabağını tökdü, yenə başlandı da “məhkəmə”. Gərək elə orda olaydı bu qız? Hər şeyi korladığı azmış kimi...
-Dostlar idi. – kinayəli dedi.
Maya ani susub, eyni istehza ilə soruşdu:
-Sizin bütün dostlarınız belədir?
Rauf dişini sıxdı:
-Belə necə?
-Bütün dostlarınız gələndə əvvəlcə xəlvət onları pusursunuz, sonra çıxıb sakit danışırsınız, axırda da qəfildən coşub qırırsınız biri-birinizi?
-Həmişə yox... – gülümsədi.
Maya duruxub, birdən soruşdu:
-Məni hara aparırsınız?
-Xəstəxanaya aparırdım.
-Mən yaxşıyam, lazım deyil.
-Artıq məlumdur. Evə aparıram.
-Özüm gedərəm, narahat olmayın! - Maya acıqlandı.
Rauf ön güzgüdə bu inadkar qızı süzdü:
-Bizim evi tanıyırsınız ki?
-Sizin evi? – təəccüblə döndü.
-Daha hazırlığı evdə keçəcəm. Lazım olsa deyərəm zala gələrsiniz. Əvvəldən demişdim axı, ola bilsin evdə də keçdim.
Maya sınayıcı nəzərlərini ona dikdi. Bu gün nə baş vermişdi çöldə? O güllə səsi eşitdi. Əməlli vuruşdular. Sonra da huşunu itirdi. Amma yox, bu olmamalı idi. Nəsə uyğun gəlmir. Yaxşı, bəs müəllimdə silah nə gəzir? Yox əgər silahdan qarşı tərəf atəş açıbsa, onda Raufa niyə heç nə olmayıb? Yəni elə-belə havaya atəş açıb, çıxıb gediblər? Axı bağırtı, qışqırtı eşitdi. Deməli, atəşi müəllim açıb. O məni lap uşaq yerinə qoyub. Deyir dostlar idi. Və bütün bu həngamədən sonra mən huşumu itirirəm və yolda ayılıram. Üstəlik də deyir ki, hazırlığı evdə keçəcək. Kimdir axı o? Quldur? Cani? Yoxsa onlara qarşı olan? Yaxşı, sən məni avam hesab elə, mən də bilirəm nə edəcəm. Bu məsələni öyrənəcəm. Necə var, nədən keçməli olsam da. Səni ifşa edəcəm. Quldur! Əcəb maskalanıb, müəllimdir guya. Fizikanı yaxşı bilməyindən mahir istifadə edir.
-Yaxşı, olsun... Sizə necə rahatdır. - Maya dilləndi.
Rauf güclə seziləcək istehza ilə:
-Yaman çox fikirləşdiniz.
Maya inadla ona baxdı. Səsində bir amansızlıq, dönməzlik var idi:
-Əlbəttə, fikirləşməli çox şey var.
-Hm, məsələn?
-Məsələn, mənim huşumu nə ilə, necə və niyə apardığınız... – diqqətlə müəllimində ən xırda baş verə biləcək dəyişikliyə göz qoydu.
Rauf elə bil deyilənləri eşitmədi. Maşını dolanbac yola döndərdi. Arada sürən qısa sükutu onun zəhmli səsi pozdu:
-Maya, sən detektivə çox baxırsan? – birdən “sən”ə keçdi.
Maya başını buladı:
-Məni azdırmağa çalışmayın. Mən yaxşı bilirəm ki, iradəm möhkəmdir. Gərək elə dəhşətli bir hadisə baş verə ki, huşumu itirəm. O ki qala bu.
-Azdırmıram. - qızın məntiqi onun xoşuna gəlmişdi, bu yaşda hər kəs belə inadcıl, ağıllı, düşüncəli olmur, etiraf etmək istəməsə də qız onun gözündə yüksəlmişdi. - Soruşuram, detektivə çox baxırsan?
-Tutaq ki, elədir. Nə əhəmiyyəti?
-Onda de, əgər mənim sənə etdiyimi hansısa bir filmdə görsəydin, nə məna çıxarardın?
Maya geri çəkilmək istəmədi:
-Deməli, nəyisə gizlədir. Özü də ciddi-cəhdlə.
-Bəlkə qızı qoruyur? Özü də ciddi-cəhdlə! - gülümsədi.
-Deməzdim. Qarşı cins həmişə öz mənafeyini düşünüb. İndi də sizin müdafiə əhvalatınız yalnız öz xeyrinizədir. Buna əmiəm.
-Feministsən? – ciddi halda soruşdu.
-Xeyr, optimistəm.
-Daha çox eqoist. – Rauf düzəliş etdi.
-Kimsə elə qəbul edə bilər, - Maya incidi - amma eqoist deyiləm!
Maşın blokun qarşısında dayandı. Rauf ona sarı baxmadan:
-Çatdıq, düşün.
Maya maşından enib, onun ardınca liftə keçdi. Liftin güzgüsündə qeyri-iradi Raufun üzünə baxdı. Bunu hiss edən Rauf da sərt baxışı ilə güzgüdə onu süzdü. Elə güzgüdəcə toqquşan baxışdan Maya diksindi. Özünə baxdı. Vay, saçları qarışmışdı bir-birinə. Çantasını yerə qoyub, tələsik saçını açdı və barmaqları ilə daraqlayıb, balaca saç sancağı ilə üstdən yüngülcə yığdı. Rauf böyük maraqla qızın hərəkətlərini izləyirdi. Birdən qız ona elə doğma, yaxın göründü ki, az qaldı onu bağrına bassın. Sanki, illərdir tanıyırmış kimi.
Amma yəqin o da başqaları kimidir. Necə ki, Aytac. Kənardan baxan mələk sanırdı. Amma insanları tanımaq olmazmış sən demə. Hərdən etibar etdiyin birindən elə gözlənilməz söz eşidirsən, hərəkət görürsən ki, adamın matı quruyur. Aytac onun üçün artıq ölmüşdü. Yalnız xəyalı yaşayırdı yaddaşında. Hərdənbir xoş xatirələri xatırlayırdı. Amma sonra da əhvalı pozulur, başı ağrayırdı. Çünki, həmin Aytac indi həyatda var idi. Lakin başqa bir əldən tutur, başqa bir ürəyə hakim kəsilirdi.
Qanı qaraldı. Yenə hardan düşdü yadına bu qız. Axı özü hamıya qadağan etmişdi onu xatırlatmağı, yada salıb, haqqında danışmağı. Amma bu qadağanı elə bircə özü pozurdu. Hər yerdə onu görürdü, hər sözdə o gəlirdi xəyalına. Hətta hərdən onun sözlərini xatırlayıb gülümsəyirdi də... Amma ardınca bu gülüş elə acılaşır, zəhərləşirdi ki, bütün içini yandırıb-yaxırdı. Gülüşlə ağlamağın nə olduğunu çox gözəl bilirdi Rauf. O, gözündən yaş töküb ağlamırdı. Onun ağlamağı da, göz yaşları da acı-acı gülüşü idi. Kaş ki, hamı kimi hönkürüb ağlasaydı...
Firuzə Çiçək
