Onlar bizim idi... Bizə aid idi... Heçkəslə bölüşməzdik onları. Her gece her addımda bizimləydilər. Gündüzlər yanımızda olardılar ama biz onları görməzdik. Onları görmək üçün bəzən gecələri gözlüyərdik. Hər gecə görsənməzdilər. Bəzən gizlənərdilər,bəzən gizlədilərdilər. Onlara toxuna bilmirdik ama coox sevirdik. El çatmaz olduqları üçün sevirdik bəlkədə. Onlar nöqtə idi bizimçün, ama böyük olduglarını bilirdik. Bizə elə öyrətmişdilər. Bəzən əfsanələr danşardılar. Ölən insanların ruhlarıdı deyərdilər. Və bənzəri əfsanələr... Ama onlar tek bizə aid idilər. Ən parlaqlarını secərdik özümüzə. Hər addımda bizlə birliktə gettiklərni görəndə sevinirdik. Niyə "dik" niyə kecmiş zaman ? Çünki onların təkcə bizə aid olmadıqlarnı,tək bizimlə hər addımda gəzmədiklərini öyrəndiymiz gün-böyüdüymüz gün. Adiləşdi gözlərmizdə onlar.. Sonra unutuldular. Artiq onları görmək üçün gecələri səbirsizliklə gözləmədik. Buna zamanımız da yox idi. Sevgimizi sildik beləcə. Ama onlar bizi hələdə unutmayiblar. Ən azndan bu gecə ulduzlar'a baxdım. Onları necə unuttugmu düşündüm. Səbəb zamandı? Ama bu gün bir fərq oldu. Əvvəllər ən parlaq ulduzu secərdim özümə, bu dəfə əksin etdim...