Elmirin 5 yaşı var. Hazırlığa gedir. Bir gün dərsdən gələndə gülə-gülə:-" Zibil qutusu düzətdik. Hamımız onun içinə zibil atdıq və güldük", dedi.     -Ay Elmir, zibil qutusuna zibil atmağın nəyi gülməlidir?- deyə, soruşdum.   -Qutunun üstünə erməni bayrağının şəklini yapışdırıb, qapının yanına qoyduq. Müəllim dedi ki:-"Hərəniz qutuya bir zibil atın. O düşmənimizin bayrağıdır... Ona görə biz də güldük."     Bir gün Elmirin, canımızın bir parçası olan bu balacanın ( bacım oğlu ) Molla Nəsrəddinin söhbətlərində yer alacağına inanmazdım. Bir qədər susdum. O isə düzəltdikləri zibil qutusundan günboyu ağız dolusu danışdı. Bilmədim, həmin müəllimin tədris metoduna, ələlxüsus, kurikulumun şəxsiyyətin formalaşdırılması yollarına "min əhsən" deyim, yoxsa təhsilimizin halına acıyım.     Düşmənimiz və ondan qisasımızın alınması, nədən zibil qutularının timsalında köçürülür, körpələrimizin beyninə, yaddaşına! Özü də müəllimlər tərəfindən... Ümumiyyətlə, insan psixologiyasına nəzər salsaq görərik ki, insanda görmə yaddaşı daha güclü olur. Yəni nəyi görürsə, onu da yaddaşına bir dəfəlik həkk edir. Bu elə bir yaddaşdır ki, heç vaxt silinmir. Bəlkə də, məhz belə "silinməzlərin" sayəsində yaddaşımız zaman-zaman silinib!!!

   

   Yazılarımın üzərində işləmək üçün noutbukumu açdım. Amma yenə də fikrim Elmirin yanında idi. O, balaca olsa da, erməni bayrağının oğurluq bayraq olduğunu və rənglərinin ifadə etdiyi mənalara qədər bilir. 2016-cı ilin aprel döyüşlərində igid əsgərlərimizin Lələtəpə yüksəkliyində bayrağımızı necə qürurla dalğalandırdığı video görüntünü izahlı şəkildə Elmirə izlətmişdim.
   Yazımın üzərində işləyə bilmədim. Narahat fikirlərim bir yerə cəm olmurdu. Həmin görüntünü açdım. Səsini də yüksəltdim. Məqsədim, Elmirin yaddaşında o səsin qalıb-qalmadığını bilmək idi. Nəhayət, yanıma gəldi. Qucağımda oturub, sakitcə videoya baxdı. "Bir də baxaq..." deyəndə, içimdəki narahatlıq yox oldu. Dünyalar sanki mənim oldu. Təkrar həmin görüntüyə baxa-baxa, elə onun öz dilində:-"Erməni bayrağı bax, belə tapdanır, zibil qutusunun üzərinə yapışdırmaqla yox..."-dedim.    Razıyam. Körpələr əyləncəni daha çox sevir. Amma tarix və kimliyimiz əyləncəli üsulda uşaqlarımıza izah edilməməlidir. Bir də ki, 5 yaşlı uşaq məktəb qapısından içəri daxıl olursa, deməli, o artıq dünyanı qram-qram dərk etməyi bacaracaq gücə malik bir şəxsiyyətdir. Sadəcə bu şəxsiyyətlərin formalaşdırılmasını yalnış istiqamətlərə yönləndirməyək.    Bu arada, təəssüf ki, uşaqlarımıza düşməni belə tanıdan müəllimlərimiz də az deyil. Körpələrimizə aşılanan belə intiqam hissi, yalnız və yalnız özümüzə qazılan quyulardı. Bir də unutmayaq ki, kimliyi zibil qutularına bənzədilən daşnakların tarixi həqiqət adlandırdıqları soyqırım adlı zibilləri neçə-neçə parlamentdə qəbul edilərək, türkə tuşlanan ölümsaçan silaha çevrilib! Səbəbsə çox sadədir. Erməni itləri dünyaya gələn uşaqlarının qulağına "TÜRK sənin düşmənindir" pıçıldayır, bizsə 5 yaşlı məktəblilərə zibil qutusuna erməni bayrağını yapışdırmağı öyrədirik!!!       Yaqut Hüseynova